Είμαστε από τη φύση μας ένας λαός που κατρακυλάει εύκολα στην υπερβολή. Αυτό πληρώνουμε σε μεγάλο βαθμό σήμερα. Ας πάρουμε για παράδειγμα τις υπερβολές που δοκιμάσαμε μετά τη μεταπολίτευση για να δούμε πόσο μακριά μπορεί να εκτείνει κανείς τα όρια της δημοκρατίας. Πολλές φορές θα ήθελα να βρω μερικά από τα καλά μυαλά της πρώτης μεταπολιτευτικής περιόδου και να τους ρωτήσω τι είχαν τότε στο μυαλό τους. Βεβαίως και χρειαζόταν να ξεριζωθούν αναχρονιστικοί θεσμοί, αυτό που έλεγαν παλιότερα «να φύγει ο χωροφύλακας από τη ζωή μας». Το εκκρεμές όμως πήγε πολύ μακριά από την άλλη πλευρά... Το περίφημο πανεπιστημιακό άσυλο, π.χ., θεσμοθετήθηκε για να προστατεύσει την ακαδημαϊκή ελευθερία και κατέληξε να προστατεύει εγκληματικά στοιχεία, χούλιγκαν - οπαδούς της βίας, που τρομοκρατούν όποιον τολμά να έχει άλλη άποψη από τη δική τους.
Ο φόβος απέναντι στο αστυνομικό «όργανο» έγινε «λεσέ πασέ» σε όποιον θέλει ακόμη και να σηκώσει χέρι απέναντι στον εκπρόσωπο του κράτους. Η ιδέα της ιεραρχίας στη δημόσια διοίκηση καταργήθηκε και ο οδηγός, αν ανήκε στο κατάλληλο κόμμα ή συνδικαλιστική φατρία, διεκδικούσε ρόλο στη διοίκηση των ΔΕΚΟ. Η διαφθορά νομιμοποιήθηκε ως μέσο αναδιανομής εισοδήματος, με εκείνο το φοβερό επιχείρημα «αρκετά τρώγατε τόσο καιρό εσείς με χρυσά κουτάλια, ήλθε η σειρά μας». Ολα αυτά συνιστούσαν την αποθέωση της ελληνικής μαγκιάς, του κακού εαυτού που βγάζουμε νομοτελειακά όταν θεωρούμε ότι δεν υπάρχουν θεσμοί, όρια και αξιακοί κανόνες που να μας περιορίζουν.
