Η ανομία είναι μεταδοτική. Κοιτάξτε τώρα τι έχει συμβεί. Το ελληνικό κράτος αποφάσισε εδώ και 25 χρόνια, περίπου, να παράσχει μια ιδιότυπη ασυλία στην ανομία κάθε είδους. Γίναμε η μοναδική χώρα της Ευρώπης όπου θεωρείτο φυσιολογικό να δέρνουν οι διαδηλωτές την αστυνομία με δοκάρια ή να σπρώχνουν έναν αστυνομικό λες και είναι απλώς ο γείτονας με τον οποίο τσακώνονται. Επιτρέψαμε μέσα στα πανεπιστήμιά μας να εδραιωθούν θύλακοι απροκάλυπτης παρανομίας, με το πρόσχημα του ασύλου, με αποτέλεσμα σήμερα κάποιες ακραίες συμμορίες να κάνουν κουμάντο και να εκβιάζουν τους πρυτάνεις για να μην πάνε καν στον διάλογο για την Παιδεία. Τελευταίο κρούσμα οι «άγνωστοι» που επιτέθηκαν με λοστούς σε καθηγητές στο ΑΠΘ. Και βεβαίως δεν μας κάνει εντύπωση να κλείνουν είκοσι επαγγελματίες μπουκαδόροι τα κεντρικά ξενοδοχεία της Αθήνας και να διώχνουν με το έτσι θέλω τουρίστες από τους οποίους τρώνε ψωμί χιλιάδες εργαζόμενοι.
Εχουμε όμως και την ανομία των επωνύμων. Τον κ. Ψωμιάδη, ο οποίος παρανομούσε με την ανοχή διαδοχικών υπουργών Οικονομικών και επικεφαλής διαφόρων φορέων και σήμερα κυκλοφορεί ελεύθερος και ωραίος. Εχουμε τους νέους επώνυμους ισχυρούς, οι οποίοι κυκλοφορούν στους δρόμους της Αθήνας σαν να είναι αρχηγοί κρατών, διακόπτοντας την κυκλοφορία, με μπλε φανάρια στα αυτοκίνητά τους, παραβιάζοντας κάθε νόμο. Ξέρετε πόσο εξοργίζεται ο μέσος πολίτης από αυτήν την προκλητική συμπεριφορά, για την οποία νιώθει θυμό αλλά και αδυναμία αντίδρασης;
Είναι εξάλλου πολύ επικίνδυνο το πώς η ανομία φέρνει παραπάνω ανομία, όταν ακούς νέα παιδιά να λένε «αφού δεν υπάρχει δικαιοσύνη, αφού κανείς δεν πληρώνει...». Αυτή είναι μια σίγουρη συνταγή για να γίνουμε κανονική ζούγκλα, συνταγή την οποία υιοθετούν διάφοροι επαγγελματίες του λαϊκισμού.
Δίνουμε γενικά την εικόνα μιας χώρας που είναι ξέφραγο αμπέλι, στην οποία δεν υπάρχουν κανόνες και ο καθένας με λίγο «τσαμπουκά», χρήμα ή δύναμη μπορεί να κάνει ό,τι του αρέσει. Ξέρετε, όμως, τι είναι το πρόβλημα; Μας πήραν χαμπάρι και οι απρόσκλητοι επισκέπτες μας. Μπείτε στη θέση ενός τριτοκοσμικού, που έρχεται από έναν δικό του κόσμο και αντικρίζει μια Αθήνα όπου τα μηχανάκια κινούνται με χαρακτηριστική άνεση στα πεζοδρόμια, οι παράνομοι πλανόδιοι έμποροι έχουν αντικαταστήσει τα περίπτερα στις γωνίες και γενικώς ο νόμος και η τάξη δεν εφαρμόζονται. Είναι βέβαιο πως θα υποθέσει ότι «προφανώς εδώ έτσι ζούνε» και θα προσαρμόσει τη συμπεριφορά του στα τοπικά ήθη και έθιμα. Αν ταυτόχρονα δεν έχει να φάει, αν η ανθρώπινη ζωή είχε πολύ λιγότερη αξία γι’ αυτόν, τότε απλώς αποφασίζει ότι η Ελλάδα είναι μια μορφή ελεγχόμενης ζούγκλας. Κανείς δεν τον εμποδίζει να ουρήσει στο παράθυρο του γείτονα, να ανοίξει ένα μαγαζί που δεν έχει καμία άδεια και ακόμη να πιστέψει ότι κανένα έγκλημα δεν τιμωρείται πραγματικά. Ούτως ή άλλως έχει ακούσει ότι και μερικοί που πήγαν φυλακή για βαριά αδικήματα ξαναβγήκαν προσωρινά για να συνεχίσουν την καριέρα τους...
Η ανομία είναι λοιπόν μεταδοτική και πολύ επικίνδυνη. Μια χώρα που δεν σέβεται τον εαυτό της δεν μπορεί να περιμένει από τον όποιον περαστικό να τη σεβασθεί γιατί απλώς και αυτός θα «φερθεί στην Ελλάδα σαν νεοέλληνας» αλλά με τον δικό του... λίγο πιο άγριο τρόπο.
