Η καθημερινή ζωή στην Αθήνα γίνεται ολοένα δυσκολότερη, κοπιαστική, σχεδόν εξουθενωτική. Στοιχειώδεις ενέργειες, όπως λ.χ. η πεζοπορία στον αστικό ιστό ή η μετακίνηση με λεωφορείο ή ταξί, μετατρέπονται σε περιπέτειες με άγνωστη χρονική κατάληξη και ανυπολόγιστο κόστος, ψυχικό και οικονομικό.
Τα Ι.Χ. παρκάρουν θρασύτατα πάνω σε στροφές και φανάρια, σε κεντρικές αρτηρίες, μπροστά σε στάσεις τρόλεϊ και κλινικές. Για να γλιτώσουν το πεντάευρω του πάρκινγκ, προκαλούν έμφραγμα σε ολόκληρα τετράγωνα, παραλύουν την εμπορική και κοινωνική ζωή. Ουδείς ελέγχεται, ουδείς τιμωρείται, η Τροχαία έχει καταργηθεί, έχει εξαφανιστεί, όλοι κυκλοφορούν ασύδοτα, κάνοντας τον βίο όλων αβίωτο και την πόλη ένα απέραντο κολαστήριο. Σκουπίδια χυμένα παντού, στίφη ζητιάνων μικροπωλητών σε δρόμους και πλατείες, πεζόδρομοι κατειλημμένοι αυθαίρετα...
Η πόλη φαίνεται να ’χει παραδοθεί στην ύφεση, ύφεση θυμικού, ύφεση ψυχική, σαν να παραιτούνται οι άνθρωποι από τα φυσικά δικαιώματά τους, σαν να εγκαταλείπουν την αξιοπρέπειά τους, να παρατάνε την ανθρωπιά τους σε βρώμικα στενά πεζοδρόμια με σπασμένα ρείθρα. Η αθυμία των απειλούμενων, πληττόμενων ή ήδη πεπτωκότων ανθρώπων καθρεφτίζεται ολοζώντανα πάνω στο παρατημένο σώμα της πόλης, που μετά βίας πια επιτελεί βασικές λειτουργίες – ή δεν τις επιτελεί καν.
Η ύφεση μπορεί να επιφέρει ποικίλα τραύματα στο κοινωνικό σώμα. Και το κάνει. Μπορεί να δικαιολογήσει όμως τέτοια εγκατάλειψη, τέτοια παρακμή του δημόσιου χώρου; Οχι. Χρειάζεται εγρήγορση: η προάσπιση του δημόσιου χώρου, η διατήρησή του σε λειτουργική επάρκεια, είναι προάσπιση της ατομικής και συλλογικής αξιοπρέπειας, είναι προάσπιση της δημοκρατίας, της φυσικής της υπόστασης, της υλικότητάς της. Η δημοκρατία δεν είναι αφηρημένη ιδέα· είναι σχέση ανθρώπων, κοινωνία, και είναι ο βιωμένος χώρος ο κοινός, ο κοινωνούμενος – αυτά καλούμαστε να διατηρήσουμε. Η ύφεση φέρνει θλίψη και αδράνεια, αμέλεια· ας μη φέρει και καταστροφή των κοινών κεκτημένων.
