Ωραία να φύγεις, έχεις καθυστερήσει κιόλας, να πας στην ευχή του Θεού, ο δρόμος και τα μάτια σου. Να μην ξεχάσω να σου τυπώσω 10 φανελάκια με το πρόσωπό μου, να γράψω επάνω με γράμματα χρυσά, μέγας χορηγός, να τα φοράς, να τα βάζεις, κάτω, μέσα από το ρούχο της ξενιτιάς, να μην ξεχνάς. Ακούγεται εγωιστικό. Είναι το δίκαιο. Εκτός κι αν θέλεις τατουάζ, το προτιμούν οι αθλητές, είναι στη μόδα, εμένα δεν μου αρέσει.
Ωραία, να πας στα ξένα, να ξενιτευτείς, μετανάστης, πρόσφυγας, φυγάς, να σπουδάσεις αυτό που αγαπάς, που πονάς, που λαχταράς, που ερωτεύτηκες. Καταλαβαίνω, εδώ στένεψε, περιορίστηκε, έκλεισε, φτώχυνε, κόπηκε, χάθηκε, ξεράθηκε, στέρεψε η μεγάλη χαρά. Δεν έχει χλωρασιά, τσαΐρια δροσερά, δεν έχει νερά. Ξέρουμε το γιατί, δεν χάνουμε χρόνο σε αναλύσεις και άσκοπους θρήνους, βουτάμε στο πρόβλημα, φεύγουμε με τη ζωή, την πιάνουμε, την χουφτώνουμε, την αρπάζουμε από την μέση, της αρέσει, ξέρει αυτή.
Ωραία να φύγεις, δόξα τω Θεώ, υπάρχει η δυνατότητα, αλλά με έναν όρο. Να πάρεις μαζί σου και τη γλώσσα. Μην ανησυχείς, θα σου ετοιμάσω εγώ το καλαθάκι της θα το γεμίσω με τα απαραίτητα, τα βασικά, αυτά που πρέπει. Έχουμε μεγάλη παράδοση σε αυτόν τον τομέα. Αιώνες τώρα στην Αντιόχεια, στην Αλεξάνδρεια, στη Βηρυτό, στην Οδησσό, στο Ιάσιο, στην Τραπεζούντα, στη Μασσαλία, στη Βενετία στη Βιέννη, στον Βόλγα, στον Δούναβη, στον Τάμεση, στο Σηκουάνα με αυτό το καλαθάκι περάσαμε απέναντι. Εσύ το μόνο που πρέπει να κάνεις εκεί, μαζί με τη γεωμετρία, την αριθμητική, τη μουσική, την αστρονομία, τη φιλοσοφία, και ό,τι άλλο λαχταράς, είναι μια ώρα κάθε νύχτα –την ώρα που κοιμούνται τα νερά- ν’ ανοίγεις το καλάθι. Θα ακούς τον ήχο, την αναπνοή, τη συμβουλή, την προτροπή, τον ορισμό, τον μηχανισμό, θα βλέπεις τη γραμμή, τον ορίζοντα, τον τεχνίτη, τον εργάτη, τον καλλιεργητή, τον ανασκαφέα τον ιερέα. Τη λέξη. Τη γλώσσα. Αυτό. Αρκεί.
Πηγή : protagon.gr
