Ένα ενθαρρυντικό νούμερο: Σε πρόσφατη πανελλαδική δημοσκόπηση, που εξέταζε την παρατηρούμενη στις μέρες μας τάση επιστροφής από τα αστικά κέντρα στην περιφέρεια, επτά στους δέκα συμπατριώτες μας μαρτυρούν πως θα έφευγαν πρόθυμα από την πόλη “για το ίδιο ή και μικρότερο εισόδημα από αυτό που έχουν τώρα”. Άρπα την κ. Γκέκο, που προσπάθησες με τέτοια επιμονή να μας πείσεις, τους δικούς σου ανθρώπους αλλά και όλους εμάς, πως “η απληστία είναι καλό πράγμα!”.
Θα αντιταχθεί στην ανακουφιστική αυτή διαπίστωση πως είναι η κρίση που μαστίζει τη χώρα μας που οδηγεί τους συντοπίτες μας στο απονενοημένο αυτό διάβημα. (Έχουν άλλωστε ήδη ακουστεί αρκετά σαρκαστικά σχόλια για τις ψευδαισθήσεις των “νεοαγροτών”, που δεν ξέρουν πόσο σκληρή και άχαρη μπορεί να είναι η δουλειά και η ζωή με την τσάπα.) Εκτός θέματος, πιστεύω, το επιχείρημα. Η ελπίδα, όπως όλοι ξέρουμε, πεθαίνει τελευταία. Με όσον πόνο και καημό κι αν βλέπουμε το τωρινό μας εισόδημα να στραγγίζει- μας το ρουφάνε οι πολιτικοί μας ταγοί, η ανεπρόκοπη δημόσια διοίκηση και βέβαια οι ντόπιοι και ξένοι τραπεζίτες-, δεν θα πάψουμε ποτέ να ελπίζουμε πως πάλι με χρόνια και καιρούς πάλι δικά μας θα’ ναι. Θα ξαναρθούν με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο τα πράγματα στη θέση τους. Την αφθονία που αξιωθήκαμε να γευτούμε θα την ξαναχαρούμε πάλι. Δεν μπορώ να φανταστώ κανέναν Έλληνα- εκείνους ιδίως ανάμεσά μας που στριμώχθηκαν αγόγγυστα στις μεγάλες πόλεις- που να μην βλέπει στον ύπνο του αλλά και στον ξύπνιο του το παρήγορο αυτό όνειρο.
Άρα, το ζήτημά μας δεν είναι αυτό. Αυτό που μας λένε οι επτά στους δέκα συνέλληνες (νέοι στην ηλικία οι περισσότεροι, κι αυτό είναι ακόμα πιο ενθαρρυντικό) είναι πως αψηφούν, εν τέλει, το ύψος του εισοδήματός τους- το αναγκαίο διαβατήριο, επί τέλους, για να περιπλανηθούν στη χώρα της αφθονίας, έτσι όπως την καταλαβαίναμε τουλάχιστον ως τώρα- κι αναζητούν άλλα κριτήρια και σαφώς διαφορετικό ορισμό για την “άφθονη ζωή” (για να θυμηθώ εδώ και τα εξαίσια εκείνα λόγια με τα οποία κλείνει ο “Κολοσσός του Μαρουσιού”- and life more abundant).
Δεν θα κάνω τη χάρη στους δήθεν κυνικούς κι ανοιχτομάτηδες να πλέξω εδώ το εγκώμιο της ζωής στην ύπαιθρο. Του καθαρού βουνίσιου, καμπίσιου και νησιώτικου αέρα. Που έτσι κι αλλιώς φυσικά δεν τρώγεται. Και ξέρω βέβαια πως δεν είμαστε όλοι φτιαγμένοι ή προετοιμασμένοι για τη δουλειά στα χωράφια, για το καθάρισμα του σταύλου και του κοτετσιού ούτε και για το επίπονο πάντα μάζεμα πλούσιων, πόσω μάλλον ισχνών εσοδειών. Σύμφωνοι, αλλ’ η ζωή στην περιφέρεια δεν είναι μόνο αυτό. Κατ’ αρχάς, με την καλή χρήση των νέων τεχνολογιών και με την προϊούσα δικτύωσή μας μπορούμε κάλλιστα να συνεχίσουμε να παρακολουθούμε τα όσα συμβαίνουν στα δυναμικά μητροπολιτικά κέντρα, συνεισφέροντας και τη δική μας “απόκεντρη” φωνή όταν χρειάζεται και εφόσον βέβαια είναι ευπρόσδεκτη. Όχι ότι δεν θα μπούμε στον πειρασμό κι εμείς οι περιφερειακοί γραφιάδες, καλλιτέχνες, ειδικοί επιστήμονες (γιατροί, εκπαιδευτικοί, αρχιτέκτονες, γεωπόνοι και άλλοι σύμβουλοι) να καλλιεργήσουμε κι εμείς σ’ ένα πρόχειρο μποστάνι λίγες δικές μας ντομάτες, πιπεριές και μελιντζάνες. Αλλ’ η προτεραιότητά μας εκεί “εξω”, όπου αποφασίσαμε να ταχθούμε, δεν θα πάψει να είναι το γράψιμο, ο στοχασμός, η τέχνη και οι θεραπευτικές και συμβουλευτικές φροντίδες για τους γύρω μας. Και κατά δεύτερο λόγο δεν είναι λίγοι βέβαια κι εκείνοι για τους οποίους ο δρόμος της επιστροφής στην περιφέρεια οδηγεί πολύ πιο άμεσα σε παραγωγικές δραστηριότητες στη γη ή και στη θάλασσα. Μόνο που με τις πολύ πιο ευπρόσιτες σήμερα πληροφορίες και με τις όλο και πιο εντατικές και εκτατικές επαφές στα δίκτυα που μας ενώνουν πλέον όλους, μπορούν να προσδοκούν κι εκείνοι πως δεν θα είναι αποκομμένοι από τις κοντινές ή και τις πιο απομακρυσμένες εστίες ζήτησης της γεωργικής παραγωγής τους. Από την αναζωογόνηση της οποίας έχει άλλωστε τόσα να ωφεληθεί ολόκληρη η χώρα μας.
Στοίχημα παραμένει πάντως, και μεγάλη απόφαση, η εθελουσία αυτή έξοδος προς την επαρχία. Πόσο μπορεί να αμείψει τους λιγότερο ή περισότερο τολμηρούς; Σίγουρη απάντηση στο ερώτημα δεν νομίζω ότι υπάρχει. Αλλ’ εδώ είναι που έχει κυρίως νόημα η στάση που υιοθετεί η σαφής (νεανική) πλειοψηφία των ερωτηθέντων στην έρευνα που προαναφέρθηκε: Και με λιγότερα απ’ όσα μπορώ να βγάλω σήμερα, θα το επιχειρούσα. Ξέροντας, προσδοκώντας έστω, ότι θα ζούσα αξιοπρεπέστερα. Παραβάλλω ευχαρίστως την τοποθέτηση αυτή με το εύρημα του διαπρεπούς αμερικανού οικονομολόγου Ρομπερτ Φρανκ ( What Price the Moral High Ground- 2004), όπου ούτε λίγο ούτε πολύ οι απόφοιτοι διαφόρων επίλεκτων Πανεπιστημίων των ΗΠΑ στην μεγάλη πλειοψηφία τους μοιάζουν να είναι σαφώς διατεθειμένοι να δεχτούν χαμηλότερες αμοιβές από αυτές που μπορούν να εξασφαλίσουν στην αγορά, απασχολούμενοι σε υπηρεσίες κοινής ωφέλειας και σε μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς (και δεν μιλάμε βέβαια εδώ για «μονιμάδες» του Δημοσίου). Μην ξανακούσω κανέναν να μου λέει ότι ντε και καλά στη φύση του ανθρώπου είναι η πλεονεξία.
Πηγή : protagon.gr
