Το αποχαιρετιστήριο σχόλιο του ταβερνιάρη στη μακρινή Σαμαρίνα μου έκανε μεγάλη εντύπωση: «Μακάρι βρε παιδί μου να τα καταφέρουν ο Καμίνης και ο Μπουτάρης μπας και αλλάξει τίποτα». Δεν ήταν εξυπνακίστικο σχόλιο του τύπου «για να δούμε τι θα καταφέρουν και αυτοί οι δύο», δεν απηχούσε δηλαδή τον παραδοσιακό ελληνικό κυνισμό που ενδόμυχα θέλει να μην αλλάξει τίποτα. Μου έκανε εντύπωση γιατί είναι προφανές πως πέρα από τη μιζέρια και τη βαβούρα καναλιών και παρελκομένων προσωπικοτήτων, υπάρχει όντως μια άλλη Ελλάδα που το παλεύει, χαίρεται να βλέπει φρέσκα και καθαρά πρόσωπα και ελπίζει ότι κάτι θα αλλάξει.
Το στοίχημα είναι όντως μεγάλο για τους δύο νεοεκλεγμένους δημάρχους. Παραμονεύουν οι σκόπελοι των συνδικαλιστών, της διαφθοράς, των σκοτεινών συμφερόντων που έμαθαν τόσα χρόνια να κάνουν ανεξέλεγκτα μπίζνες. Η εκλογή τους ήταν, από μια άποψη, η επανάσταση μιας μεσαίας και αστικής τάξης που δεν άντεχε άλλο την παρακμή και το λούμπεν. Ελάχιστους από αυτούς που τους ψήφισαν τους ένοιαξε αν είναι γαλάζιοι ή πράσινοι, αυτό που τους ενδιέφερε είναι να δουν μια φορά έναν επιτυχημένο συνδυασμό ευπρέπειας και επάρκειας. Σπανίζει τόσο πολύ αυτή η μαγική συνταγή γιατί έχουμε όλοι πιστέψει ότι αν είσαι πολύ «κύριος», καλύτερα να μην μπλέξεις με την πολιτική γιατί θα σε φάνε τα «μαμούνια».
Δεν είναι λίγοι οι φανατικοί οπαδοί του ελληνικού στάτους κβο που θέλουν να δουν τον Καμίνη και τον Μπουτάρη να πνίγονται σε σωρούς σκουπιδιών και να μην μπορούν να βάλουν ούτε ένα νέο πετραδάκι στις πόλεις τους. Θέλουν να μας πείσουν ότι «εδώ είναι Βαλκάνια» και πως οι νεωτερισμοί δεν ευδοκιμούν, παρά μόνο για λίγο ως εφήμερες χίμαιρες.
Ας ελπίσουμε ότι οι δύο νεοεκλεγμένοι τοπικοί άρχοντες θα αποδειχθούν «σκληρά καρύδια» και θα καταφέρουν να τα βγάλουν πέρα. Είναι ο μόνος τρόπος να εμπνευσθούν και άλλοι σοβαροί άνθρωποι, που δεν συχνάζουν στα κομματικά γραφεία, να ασχοληθούν με τα κοινά μπας και αλλάξει κάτι σε αυτόν τον τόπο...
