Υστερα από δύο δεκαετίες στην κορυφή της πολιτικής ζωής της χώρας του, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι αποτελεί ήδη σημαντικό κεφάλαιο στην ιστορία της σύγχρονης Ιταλίας. Η άνοδος και η περιπετειώδης παραμονή του στην εξουσία, όμως, προσφέρουν πολύτιμα μαθήματα και σε όσους ενδιαφέρονται για την πολιτική την εποχή της τηλεοπτικής δημοκρατίας, για τα όρια ανάμεσα στο προσωπικό και το θεσμικό.
Η αναρρίχηση του Μπερλουσκόνι θορύβησε πολλούς στις δυτικές δημοκρατίες, επειδή εκπροσωπούσε την επικράτηση του φιλόδοξου επιχειρηματία εις βάρος των επαγγελματιών της πολιτικής. Με τον τεράστιο προσωπικό πλούτο και την κυριαρχία του στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, ο Μπερλουσκόνι έπεσε σαν σίφουνας πάνω στην πολιτική σκηνή, παραγκωνίζοντας πρόσωπα και πρακτικές. Το προσωπικό στυλ του Καβαλιέρε –μείγμα λαϊκού, απλού γόη και «θείου από την Κορώνη»– μαζί με τα πλούτη του τον καθιέρωσαν στα μάτια μεγάλης μάζας ψηφοφόρων. Από την αρχή, αντιμετώπισε τον πόλεμο των πολιτικών του αντιπάλων και τις βολές της Δικαιοσύνης με προσωπικό παράπονο και πακτωλό χρημάτων. Εχει περιγράψει τον εαυτό του ως «ο πολιτικός ο οποίος καταδιώχτηκε από τους εισαγγελείς περισσότερο απ’ οποιονδήποτε άλλο σε οποιαδήποτε εποχή». Λέει ότι έχει πληρώσει 200 εκατ. ευρώ σε δικηγόρους και δικαστικά έξοδα.
Ο Μπερλουσκόνι προσπάθησε επανειλημμένως να εμποδίσει δικαστικές έρευνες εις βάρος του, διαμορφώνοντας τη νομοθεσία στα μέτρα του. Την Πέμπτη, το Συνταγματικό Δικαστήριο έκρινε ότι ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να απολαμβάνει «αυτόματη» ασυλία, αφήνοντας τους προέδρους δικαστηρίων να κρίνουν αν θα αναβάλλονται υποθέσεις εναντίον πολιτικών όσο αυτοί ασκούν εξουσία. Αμέσως έγινε γνωστό ότι ο Μπερλουσκόνι ελέγχεται για κατάχρηση εξουσίας σχετικά με την αποφυλάκιση μιας 17χρονης πόρνης, η οποίο κρατείτο για κλοπή. Προφανώς, έχοντας μάθει να παρεμβαίνει σε όλα προσωπικά, και να πετυχαίνει τους στόχους του, ο Μπερλουσκόνι παρασύρθηκε και παρενέβη ο ίδιος στην αστυνομία για τη νεαρή «καρδιοκλέφτρα Ρούμπι».
Οπως ο Μίδας, ο χρυσοδάκτυλος Σίλβιο κινδυνεύει να μάθει αργά ότι δεν είναι καλό το άγγιγμά σου να αφήνει πάντα ίχνη.
