Σίγουρα τα ποσά που ακούγονται το τελευταίο διάστημα, όσον αφορά στα χρέη προς το Δημόσιο, είναι εντυπωσιακά και δημιουργούν αίσθηση στην κοινή γνώμη, που μάλλον είναι και το ζητούμενο, αφού σε αρκετές περιπτώσεις τα ονόματα που οδηγούνται στον εισαγγελέα είναι, όπως λέμε στη δημοσιογραφική γλώσσα, τρανταχτά.
Όλοι συμφωνούμε ότι πρέπει να παταχθεί η φοροδιαφυγή και να εισπραχθούν τα ληξιπρόθεσμα χρέη, αφού είναι ο μόνος δρόμος για να ορθοποδήσει η οικονομία και να σταματήσουν να πληρώσουν τα συνήθη υποζύγια, να διευρυνθεί η φορολογική βάση και γενικά να αισθανθούμε ότι ζούμε σε ένα κράτος δικαίου.
Και καλώς επομένως όσοι χρωστούν να πληρώσουν! Όλοι όμως, ακόμη και το Δημόσιο. Γιατί εάν μπορείς, σε ένα κράτος δικαίου, να «κρεμάς στα μανταλάκια» τους φοροφυγάδες και όσους δεν εξοφλούν τα χρέη τους προς την Εφορία ή τα Ασφαλιστικά Ταμεία, θα πρέπει να έχεις «όπλα» για να αντιμετωπίσεις ανάλογα και το κράτος που δεν πληρώνει.
Και το Ελληνικό Δημόσιο, δυστυχώς, έχει πολλά χρέη. Το ποσό προσεγγίζει τα 7 δισ. ευρώ, όσο δηλαδή το ύψος της 6ης δόσης που αναμένουμε από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ! Ποιος θα τα πληρώσει αυτά;
Πώς οι επιχειρήσεις ή οι επιτηδευματίες, στους οποίους χρωστάει το Δημόσιο και εξαιτίας αυτού του
λόγου βρίσκονται στο «κόκκινο», θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν το κράτος;
Ποιον θα στείλουν στον Εισαγγελέα και στη φυλακή εάν δεν εισπράξουν τα χρέη τους και αναγκαστούν να βάλουν «λουκέτο»; Καλό θα είναι οι ασκούντες την οικονομική πολιτική να γνωρίζουν ότι η «συμμόρφωση προς τις υποχρεώσεις» δεν αφορά μόνο τους πολίτες, αλλά και το ίδιο το Δημόσιο. Δεν μπορεί ένας μισθωτός, συνταξιούχος, να πληρώνει τους φόρους στην ώρα του και όταν έρθει η ώρα να πάρει το εκκαθαριστικό της Εφορίας με επιστροφή φόρου να εισπράττει τα χρήματα, σχεδόν, ένα χρόνο μετά και χωρίς τόκο. Όπως στο τανγκό χρειάζονται δύο, έτσι και σε θέματα φορολογικού δικαίου «χορεύουν» δύο.
Το υπουργείο Οικονομικών, δηλαδή το κράτος, και φυσικά οι φορολογούμενοι. Και στη συγκεκριμένη σχέση, δυστυχώς, αρκετές φορές, οι υποχρεώσεις του ενός είναι άρρηκτα συνδεμένες με τις υποχρεώσεις του άλλου. Και όταν ένας εκ των δύο συμβαλλομένων δεν τις τηρεί τότε το «συμβόλαιο» σπάει.
Πηγή : naftemporiki.gr
