Άρθρο του Κώστα Γιαννακίδη
Έχει δικαίωμα ο Λουκάς Παπαδήμος να κάνει ανασχηματισμό; Η απάντηση αποτελείται από μία αυτονόητη κατάφαση, αλλά το θέμα συζητείται περίπου ως ταμπού. Λογικό. Κάθε πρωτοβουλία που προστίθεται στο χαρτοφύλακα του πρωθυπουργού αφαιρείται από την πολιτική ισχύ των κυβερνητικών εταίρων. Όμως ένας ανασχηματισμός από τον Λουκά Παπαδήμο δεν είναι, απλώς, αποδεκτός. Είναι και επιβεβλημένος.
Ο Παπαδήμος πρέπει να είναι ο πρώτος πρωθυπουργός που, έστω ως εντολοδόχος, έκανε κυβέρνηση βάσει λίστας. Για την ακρίβεια δεν διοικεί ακριβώς κυβέρνηση, κρατάει από λουράκι ένα δυσκίνητο τέρας που προσπαθεί να διατηρήσει ισορροπίες. Αν η εικόνα δεν σε τρομάζει, τότε σου φαίνεται γελοία. Ο αριθμός των μελών της κυβέρνησης γεμίζει πούλμαν, χρειάζονται σκαμπό στο υπουργικό συμβούλιο. Όχι για να διοικήσουν, αλλά για να χωρέσουν όλοι στο ίδιο κλαδί. Αν θέλετε είναι μία κυβέρνηση που δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από εκείνα που λύνει. Μέχρι στιγμής η διαχείριση Παπαδήμου μπορεί να επιδείξει τη λήψη της έκτης δόσης που, όσο σημαντική και αν είναι, δεν αρκεί για να καλύψει την υστέρηση σε όλους τους άλλους τομείς. Και κάπου εδώ τελειώνει η κατανόηση και αρχίζουν οι ευθύνες του πρωθυπουργού.
Σήμερα η σχέση του Λουκά Παπαδήμου με τους κυβερνητικούς εταίρους θυμίζει περισσότερο τη σχέση που διατηρεί η νταντά με τους γονείς των παιδιών. Η ισχύς της είναι απόλυτη, αρκεί οι γονείς να μη βρίσκονται σπίτι. Τα όρια της κυριαρχίας της είναι προσδιορισμένα με σαφήνεια, δύναται να επιπλήξει, αλλά δεν μπορεί να τιμωρήσει. Στην περίπτωση του πρωθυπουργού τα παιδιά έχουν μετατρέψει το σαλόνι σε αρένα για λόγους που όλοι γνωρίζουμε, ασχέτως αν δεν κατανοούμε και, φυσικά, δεν σεβόμαστε. Το υπουργικό συμβούλιο έχει έναν επικεφαλής και πενήντα ατζέντες. Κατά βάση αυτό συνέβαινε πάντα, αλλά μόνο και μόνο η ύπαρξη αυτής της κυβέρνησης ορίζει και την ένταση των ειδικών συνθηκών.
Ο Λουκάς Παπαδήμος οφείλει να ακολουθήσει την πρόκληση, αλλιώς σε λίγο καιρό δεν θα υπάρχει κανείς για να ακολουθήσει εκείνον. Είτε θα διεκδικήσει το ρόλο του πρωθυπουργού, είτε θα περιοριστεί στη θέση του αμήχανου διαχειριστή. Ακόμα και αν ο ίδιος διατηρεί προσωπική ατζέντα φιλοδοξιών, η στιγμή είναι κατάλληλη για να την ανοίξει-θα ήταν έντιμο για τον ίδιο και ξεκάθαρο για όλους μας. Βέβαια εδώ εγείρεται ένα ερώτημα ηθικής βάσης: έχει το δικαίωμα να δαγκώσει τα χέρια που τον στηρίζουν; Φυσικά και το έχει, από εκεί ξεκινάει η περιγραφή της δουλειάς που πρέπει να κάνει ο πρωθυπουργός. Ας τολμήσει λοιπόν. Ανασχηματισμός το συντομότερο δυνατό με ένα σχήμα στα μέτρα και στο μοντέλο διοίκησης που θεωρεί καλύτερο. Και στη συνέχεια ο χρόνος διάρκειας της κυβέρνησης είναι κάτι συζητήσιμο, θεωρητικά ακόμα και χωρίς τη Ν.Δ. Όμως πρώτα ο πρωθυπουργός πρέπει να πατήσει με δύναμη στο χαλί που τραβάνε κάτω από τα πόδια του.
Πηγή : protagon.gr
