Η ΔΙΑΡΚΩΣ επαναλαμβανόμενη από τους πολιτικούς μας επίκληση της ανάγκης για ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, προκειμένου να υπερβούμε τη βαθιά κρίση και να βγούμε από τον φαύλο κύκλο της ύφεσης, τείνει πλέον να καταστεί γραφική! Και αυτό γιατί αποτελεί κενό λόγο, καθώς δεν συνοδεύεται από συγκεκριμένες και εφαρμόσιμες ιδέες και προτάσεις. Γίνεται επιπόλαια και εκ του προχείρου, με τη συνήθη, πολυχρησιμοποιημένη, αλλά και ξεπερασμένη μορφή του πολιτικού συνθήματος και με μοναδικό στόχο το εμπόριο της ελπίδας. Οπως κάποτε τα κόμματα και οι πολιτικοί μας ταγοί «εμπορεύθηκαν» την ελπίδα της αλλαγής και του εκσυγχρονισμού, της ειρηνικής επανάστασης και των μεγάλων μεταρρυθμίσεων, της επανίδρυσης του κράτους και της απάλειψης της γραφειοκρατίας, έτσι τώρα εκμεταλλεύονται την προσδοκία και την αγωνία των πολιτών για ανάπτυξη και πρόοδο. Η λέξη ανάπτυξη είναι σήμερα η πιο «πολυφορεμένη» λέξη του πολιτικού μας λεξιλογίου... Ολοι υπόσχονται, ως άλλη πανάκεια, την ανάπτυξη! Κανείς, όμως, δεν... αναπτύσσει τους τρόπους και τα εργαλεία με τα οποία θα επιτευχθεί ή την επιθυμητή μορφή και το περιεχόμενό της.
ΜΙΑ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΗ ελληνική μεγαλοστομία, που όμως δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα, αποτελεί η διαπίστωση ότι «η χώρα μας είναι το καλύτερο οικόπεδο στην Ευρώπη». Πράγματι, το brand «Ελλάδα» υπήρξε μέχρι πρότινος εξαιρετικά ισχυρό. Ερωτεύσιμη... μάρκα! Μάλιστα, το 2004, με την επιτυχή διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας και στη συνέχεια με την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου, η εικόνα της χώρας μας ενισχύθηκε σημαντικά. Σύμφωνα με άρθρο του Απ. Μαγγηριάδη στο περιοδικό Fortune, στην ετήσια έρευνα CBI, που πραγματοποιήθηκε το 2005, η Ελλάδα βρισκόταν στην έκτη θέση των ισχυρότερων χωρών-brands, ενώ την επόμενη χρονιά ανέβηκε στην πέμπτη. Δυστυχώς, όμως, η αδυναμία μας, επικοινωνιακή αλλά και ουσιαστική, να αξιοποιήσουμε αυτή την ευνοϊκή συγκυρία, αλλά και πολλά από τα γεγονότα που ακολούθησαν στο εσωτερικό της χώρας, όπως για παράδειγμα τα... Δεκεμβριανά του 2008, οδήγησαν σύντομα στην κατρακύλα. Το 2011 είχαμε ήδη πέσει στην 27η θέση της κατάταξης. Και έκτοτε -ελέω κρίσης- η εικόνα μας διαρκώς χειροτερεύει...
ΜΕΣΑ ΣΕ ΑΥΤΟ το εξαιρετικά δυσμενές τοπίο, η συζήτηση για ανάπτυξη και για ξένες επενδύσεις δεν μπορεί να γίνεται ούτε με συνθήματα, ούτε με γενικόλογες διακηρύξεις. Τα λόγια περίσσεψαν. Είναι η ώρα για σοβαρή μελέτη, προγραμματισμό και συντονισμένη δράση όλων των εθνικών δυνάμεων, με πρώτο στόχο την εκ νέου ενδυνάμωση της διεθνούς μας εικόνας και δεύτερο τη δημιουργία στο εσωτερικό της χώρας όλων εκείνων των προϋποθέσεων που απαιτούνται για να καταστεί η Ελλάδα ελκυστικός επενδυτικός προορισμός, αλλά και οι υπηρεσίες και τα προϊόντα μας αρκούντως ανταγωνιστικά.
ΕΝΑΣ ΕΠΙΤΥΧΗΜΝΕΝΟΣ Ελληνας του εξωτερικού, που τα τελευταία χρόνια επέστρεψε και εργάζεται στην Ελλάδα, ο σύμβουλος επικοινωνίας Πίτερ Οικονομίδης, είπε πρόσφατα ότι «πρέπει να πάψουμε να πουλάμε εικόνες και να δημιουργήσουμε αξίες και ιδέες που πρεσβεύουν την Ελλάδα». Και αναφερόμενος στη «βαριά» ελληνική βιομηχανία, τον τουρισμό, έδωσε δύο παραδείγματα: «Κοιτάξτε», είπε, «την Ινδία. Εχει κάνει εξαιρετική δουλειά στο κομμάτι της γαστρονομικής διπλωματίας, του σχεδίου και της μόδας. Εχει καταφέρει να ορίσει τη σύγχρονη πολιτισμική διπλωματία. Η Τουρκία, επίσης», συμπλήρωσε, «επιδιώκει τη συνέπεια και τη συνοχή σε όλες τις ενέργειές της. Οι τουρκικές αερογραμμές σχεδιάζουν νέους προορισμούς με βάση τις επενδύσεις, το εμπόριο και τον τουρισμό».
ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ που ανακύπτει είναι απλό. Αφού αυτοί μπορούν, γιατί δεν μπορούμε και εμείς; Η απάντηση είναι εξίσου απλή. Γιατί δεν προσπαθούμε αρκετά. Περιμένουμε τις επενδύσεις και την ανάπτυξη να... πέσουν από τον... καταγάλανο ουρανό μας. Και βέβαια αυτό, ιδίως σήμερα που η κρίση γίνεται κάθε μέρα και πιο βαθιά, δεν πρόκειται να συμβεί! Μόνον εμείς θα πέσουμε από τον... ουρανό, αν συνεχίσουμε να πορευόμαστε στον δρόμο της αδράνειας και της απρονοησίας. Οι ώρες είναι κρίσιμες. Οι λύσεις απλές και δοκιμασμένες. Δεν χρειάζεται να εφεύρουμε την πυρίτιδα. Αρκεί να επιστρέψουμε στις ρίζες των παλαιότερων επιτυχιών μας ή να αντιγράψουμε δοκιμασμένα αναπτυξιακά μοντέλα άλλων χωρών.
ΑΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ πράγματι ότι διαθέτουμε το καλύτερο οικόπεδο στην Ευρώπη -και το διαθέτουμε- ας το εκμεταλλευτούμε! Στα χιλιάδες χιλιόμετρα των υπέροχων και ανεκμετάλλευτων ακτογραμμών μας και στα ξερονήσια του Αιγαίου έπρεπε ήδη να χτίζονται τα θέρετρα του μέλλοντος. Νέες, μικρές και όμορφες πόλεις και χωριά, με τις εξοχικές κατοικίες που θα στεγάσουν τα μεσογειακά όνειρα των βόρειων Ευρωπαίων, αλλά και αρκετών Ελλήνων. Και βέβαια στην ελληνική ύπαιθρο έπρεπε ήδη η εγκαταλελειμμένη κρατική και εκκλησιαστική γη να είναι στα χέρια νέων ανθρώπων που, αν τους δοθεί κίνητρο και όραμα, θα εγκαταλείψουν τη μιζέρια των μεγάλων αστικών κέντρων και θα επιστρέψουν στην αγροτική ζωή και παραγωγή. Η χώρα χρειάζεται επειγόντως όραμα και προσανατολισμό. Και βέβαια χρειάζεται ηγεσία που θα εμπνεύσει και θα καθοδηγήσει τους πολίτες σε μια καθολική προσπάθεια εθνικής αναγέννησης. Το έχουμε ξαναγράψει. Η κρίση είναι πρωτίστως πολιτική και δευτερευόντως οικονομική...
