Δεν μπορείς να τον κατατάξεις εύκολα. Και αυτό είναι τουλάχιστον ενδιαφέρον για έναν καλλιτέχνη. Και «ποιοτικός», και «εμπορικός». Και «βαθιάς καλλιέργειας», και με «ποπ εξάρσεις». Ο Δημήτρης Λιγνάδης διατηρεί αναλλοίωτο το δικαίωμά του να μην επιλέγει καλλιτεχνικά «στρατόπεδα» και να αυτοπροσδιορίζεται κάθε φορά κατά το δοκούν. Για την πρώτη σκηνοθετική ενασχόλησή του με το λυρικό θέατρο στην «Εύθυμη Χήρα» του Φραντς Λέχαρ στην Εθνική Λυρική Σκηνή λέει χαρακτηριστικά: «Εδώ έκανα ό,τι μπορούσα. Η μάλλον ό,τι δεν μπορούσα. Μια φωνή μέσα μου, μού έλεγε: ‘Άσε την Εύθυμη χήρα να... τραγουδήσει μόνη της!’ Ίσως να ήταν η φωνή ενός σαρανταπεντάρη καλλιτέχνη, που κουράστηκε να βλέπει την αποδόμηση του… μη δομημένου, το μαγικό μύθο της σκηνής να γίνεται καθημερινό ντοκιμαντέρ της διπλανής πόρτας, την κορνίζα να φωτίζεται καλυτέρα από τον ίδιο τον πίνακα!». Για να γνωρίσουμε όμως καλύτερα αυτό το ιδιοσυγκρασιακό «παιδί» του ελληνικού θεάτρου.
1. Μικρό παιδί σαν ήμουνα
Δεν μου έλειψε η αγάπη και η φροντίδα. Μου λείψανε κάποιες οικογενειακές νόρμες, π.χ. δεν πηγαίναμε όλοι μαζί εκδρομή. Τη γιαγιά, την Άννα Λιγνάδη, μια Σμυρνιά αρχόντισσα, τη λάτρευα και έζησα πολύ μαζί της. Ουσιαστικά, μεγάλωσα με τη μάνα μου αλλά με την οικογένεια του πατέρα μου. Όσο για τον κατά ένα χρόνο μικρότερο αδερφό μου Γιάννη, φιλόλογο με διατριβή στο αρχαίο δράμα, μικροί τσακωνόμαστε πολύ αλλά άλλο τόσο αγαπιόμαστε. Τώρα, πια, ο Γιάννης είναι μπαμπάς. Εχει ένα 2χρονο κοριτσάκι, την Ευγενία, που έχει πάρει το όνομα της μαμάς μου, και είναι η χαρά της ζωής μου. Και ναι, δηλώνω χαζοθείος και χαζονονός.
2. Μια ζωή θέατρο
Η πρώτη ανάμνηση που έχω από το θέατρο είναι μια έντονη μυρωδιά κλεισούρας όταν παιδί είχα μπει στο «Κεντρικόν» στην πλατεία Κολοκοτρώνη. Για μένα θέατρο σημαίνει παιχνίδι για μεγάλους. Εκρηκτικό. Σα να παίζεις σε ένα χημικό εργαστήριο με υλικά που μπορεί να γίνουν ένα θεαματικό πυροτέχνημα αλλά μπορεί και να σκάσουν στα χέρια σου. Οσο περνάει ο χρόνος, όμως, τα αισθήματά μου προς το θέατρο κυμαίνονται από το ότι «είναι-ένα-τίποτα» μέχρι ότι «είναι-όλη-μου-η-ζωή». Και τα δύο σε ίσες δόσεις. Επίσης, όσο μεγαλώνω, τόσο συνειδητοποιώ πως στη δουλειά σου δεν πρέπει να γίνεσαι status. Κι αν γίνεσαι, να μην το πολυκαταλαβαίνεις ή να το ανατρέπεις. Δεν μπορείς να είσαι καθεστωτικός στην τέχνη. Μάλλον μονίμως άναρχος ως προς τον εαυτό σου.
3. Αρχίζει το ματς
Παρακολουθώ, πια, όχι συχνά ποδόσφαιρο λόγω θεάτρου όπως επίσης δεν παίζω συχνά λόγω μηνίσκου. Παλιότερα έπαιζα στην επίθεση, μετά 5Χ5 και τώρα πηγαίνω όποτε μπορώ για τρέξιμο ή κολύμπι παρότι καπνίζω πάρα πολύ –περί τα δυόμιση πακέτα την ημέρα. Επίσης, είμαι ΑΕΚτζής αλλά μην το γράψεις! (Είναι «άρρωστος»!).
4. Sex & the city
Είμαι εθισμένος στο σεξ. Και το θεωρούσα απολύτως φυσιολογικό. Μέχρι που με πληροφόρησαν ότι δεν είναι ακριβώς έτσι για όλους. Δεν είναι τόσο η πράξη αυτή καθαυτή, όσο η ερωτική πορεία προς αυτήν. Το σεξ λοιπόν είναι βασικό στοιχείο στη ζωή μου.
5. Δείξε μου τον φίλο σου
Μόνο δύο καλούς φίλους έχω. Την Ελένη Κούρκουλα και τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη. Είμαι δύσκολος στο να κάνω φίλους και νομίζω και στο να με έχουν φίλο. Φυσικά, καλός μου φίλος είναι και ο γάτος μου ο Παρασκευάς, που είναι 16 ετών τώρα, δηλαδή 100 χρόνων στην ανθρώπινη ηλικία.
6. Δύσκολες στιγμές
Εκτός από μια φορά που κινδύνευσε άμεσα η ζωή μου, δύσκολες είναι οι στιγμές όταν χάνω ανθρώπους που με αγαπούν.
7. Ο τολμών νικά;
Ως νεαρός δεν ήμουν ούτε τολμηρός, ούτε ακραίος. Ήμουν υπολογιστής και «σωστός». Το θέατρο μού ξύπνησε έναν άλλον εαυτό, ίσως τον πραγματικό, και πλέον, τώρα που μεγάλωσα, μπορώ σαν παιδί να κάνω παράτολμα πράγματα χωρίς παράλληλα να φοβάμαι να «ξοδευτώ» στην υπόλοιπη ζωή μου.
8. Σπίτι μου, σπιτάκι μου
Εχω ένα καινούργιο σπίτι στο κέντρο της Αθήνας, στο Μεταξουργείο, με πολύ όμορφη θέα. Μένω εκεί τα τελευταία πέντε χρόνια και δεν το έχω βαρεθεί στιγμή, πράγμα περίεργο για μένα καθώς βαριέμαι εύκολα. Μάλλον έχω κουραστεί με τα σούρτα-φέρτα. Το σπίτι μου με ηρεμεί. Και με κρύβει.
9. Ο χρόνος, του χρόνου
Η σχέση μου με τον χρόνο, τον ωρολογιακό αλλά και τον βιολογικό, είναι γενικώς κακή. Είναι γνωστό ότι ποτέ δεν είμαι στην ώρα μου. Επίσης, φοβάμαι να μεγαλώσω, φοβάμαι που νιώθω νέος, φοβάμαι τη φθορά. Όχι το τέλος, τον θάνατο, αλλά τη φθορά των πραγμάτων.
10. Η κρίση μέσα μας
Για μένα κρίση είναι να καταμαρτυρείς στον άλλον λάθη, αμαρτίες, αστοχίες όταν εσύ ο ίδιος συνήθως τις διαπράττεις. Κρίση είναι να κραδαίνεις έναν καθρέφτη στον απέναντι χωρίς να τον έχεις γυρίσει ποτέ προς το μέρος σου. Βαθιά κρίση είναι να μη σε νοιάζει ο Άλλος ως πρόσωπο, ομάδα, κοινωνία, πατρίδα. Όλα τα άλλα είναι συμπτώματα της κρίσης.
Πηγή : protagon.gr
