Άρθρο του Κώστα Μίντζηρα για το protagon.gr
Οι 2 πρώην πρόεδροι της ΕΦΕΕ (Τζουμάκας και Παπουτσής) δεν θα είναι τελικώς υποψήφιοι για την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ. Ο Βενιζέλος δεν έστερξε, όπως αναμενόταν, στην πρόταση να γίνει -χάριν της δημοκρατικότητας της διαδικασίας και της ευγενούς άμιλλας- δεκτή η υποψηφιότητά τους μολονότι αντίθετη στο καταστατικό του κινήματος, κατά το άρθρο 41 παρ. 5 του οποίου «Υποψήφιος Πρόεδρος αναδεικνύεται όποιος προταθεί από το 1/4 τουλάχιστον των μελών του Εθνικού Συμβουλίου ή το 1/3 των Περιφερειακών Επιτροπών του Κινήματος ή το 10% τουλάχιστον του συνόλου των Μελών του Κινήματος. Κάθε Μέλος προτείνει μόνον έναν (1) υποψήφιο».
Η Επιτροπή Καταστατικού αποφάνθηκε ότι «υποψήφιος Πρόεδρος αναδεικνύεται όποιος, πρώτον, προταθεί από το ¼ τουλάχιστον των μελών του Εθνικού Συμβουλίου, το 1/3 των Περιφερειακών Επιτροπών και το 10% τουλάχιστον του αριθμού των μελών. Τα μέλη του Εθνικού Συμβουλίου είναι 377 και επομένως ο ελάχιστος αριθμός για την πρόταση είναι ο αριθμός των ενενήντα τεσσάρων μελών. Περιφερειακές Επιτροπές είναι 15, άρα το 1/3 είναι πέντε και τα μέλη μας όταν κλείσαμε προ ημερών το μητρώο το ηλεκτρονικό που έχουμε είναι 390.000, που σημαίνει ότι το μέτρο ήταν 39.000». Ο Βενιζέλος κατέθεσε αίτηση με 189 υπογραφές, ο Παπουτσής αυτοπροτάθηκε κι ο Τζουμάκας υπέβαλε ένα κείμενο. Ως εκ τούτου μόνο ο Βενιζέλος τρέχει στην κούρσα.
Στις δηλώσεις αμφοτέρων των παρ΄ολίγον υποψηφίων προτάχθηκε -με άλλα λόγια- το ίδιο επιχείρημα: Η (ορθή) πολιτική αντιμετώπιση του θέματος επέβαλε να μην εφαρμοσθεί ο γραφειοκρατικός και διαδικαστικός καταστατικός τύπος, η τήρηση του οποίου απονευρώνει τη δημοκρατική διαδικασία στερώντας τους την ευκαιρία να είναι υποψήφιοι αν και δεν πληρούσαν τις τυπικές προϋποθέσεις. Αρα είναι πολιτική η επιλογή του αποκλεισμού τους. Αυτός ο τρόπος σκέψης αποτέλεσε την ραχοκοκκαλιά της μεταπολιτευτικής κουλτούρας. Παπουτσής και Τζουμάκας, ως εξέχοντα στελέχη της μεταπολίτευσης, δεν ήταν εύκολο να τον αγνοήσουν, ενώ το ίδιο ακριβώς έκανε κι ο Βενιζέλος.
Γνώριζαν και γνωρίζουν άριστα κι οι 3 ότι κάθε μάχη επί της διαδικασίας είναι μάχη επί της ουσίας. Κι ό,τι μαθαίνεται στα φοιτητικά αμφιθέατρα, δύσκολα λησμονιέται ακόμη κι αν περάσουν χρόνια.
Πηγή: protagon.gr
