«Η ατιμωρησία συχνά γεννάει μιμητές παρόμοιων πράξεων» έλεγε χαρακτηριστικά ο Σαίξπηρ ( Ερρίκος Ε΄).
Γιατί το αναφέρω αυτό; Γιατί στις επόμενες εκλογές δεν θα επιλέξουμε ανάμεσα στους διάφορους μεσσίες που επαγγέλλονται και πάλι απαράδεκτα ότι θέλουν να μας σώσουν από την καταστροφή ( απλώς και μόνο για να ικανοποιήσουν τις άρρωστες προσωπικές τους φιλοδοξίες).
Στις επόμενες εκλογές είναι αναγκαίο να αγγίξουμε κάποια δομικά ζητήματα που δηλητηριάζουν την καθημερινή μας ζωή.
Και τέτοιο κεντρικό πρόβλημα είναι η ανομία με τις ποικίλες εκφάνσεις της , η οποία εκκολάπτει ένα επικίνδυνο κλίμα ατιμωρησίας μέσα στην κοινωνία.
Θα αναφέρω ορισμένα παραδείγματα αυτής της αποπνικτικής κατάστασης που επικρατεί στη σύγχρονη ( χρεοκοπημένη) Ελλάδα.
Ο νόμος για τα πανεπιστήμια , παρότι ψηφίστηκε από τα 2/3 της ελληνικής Βουλής , δεν εφαρμόζεται. Και αυτό μπορεί να οφείλεται σε ποικίλους παράγοντες .
Δηλαδή, είτε σε μια αυταρχική συνδικαλιστική ελιτ φοιτητών και καθηγητών που εμποδίζει την εφαρμογή του , είτε στην αποχώρηση της προηγούμενης Υπουργού Παιδείας , η οποία κυνικά «πρόδωσε» τη δικιά της θεσμική επιλογή ( για να εξυπηρετήσει τις προσωπικές της στοχεύσεις).
Ένα άλλο ηχηρό παράδειγμα ανομίας ( που αποδεικνύει καταφανώς ότι δεν είμαστε νεωτερική ή σύγχρονη δυτική δημοκρατία) είναι και το εξής:
Έξω από τη Νομική Σχολή Αθηνών συνωστίζονται καθημερινά τοξικομανείς, έμποροι ναρκωτικών, μικροπωλητές που διακινούν παράνομα τα προιόντα τους ( και οτιδήποτε άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς μπροστά από ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα στο οποίο διδάσκεται η «συνείδηση της νομιμότητας»).
Και όλες αυτές οι αξιόποινες αθλιότητες εξακολουθούν να κυοφορούνται , παρά το γεγονός ότι υποβλήθηκε σαφής καταγγελία από καθηγητές της παραπάνω Σχολής.
Και ο θλιβερός αυτός κατάλογος της ανομίας έχει και άλλες εκφάνσεις.
Το γεγονός λ.χ ότι οι συλλαμβανόμενοι φοροφυγάδες δεν μπαίνουν ποτέ στη φυλακή ή το γεγονός ότι καταλαμβάνονται συχνά δημόσια κτίρια και δεν γίνεται τίποτε ( παρότι οι προκείμενες καταλήψεις συνιστούν αξιόποινες πράξεις) .
Κορυφαία συμπυκνωση αυτής της ιδεολογίας είναι το πανό κάποιων αγανακτισμένων με το μοιραίο σύνθημα « Το Σύνταγμα είμαστε εμείς και είμαστε παντού»!
Και το κρίσιμο ερώτημα – που πρέπει να ανιχνεύσουμε στις επόμενες εκλογές- είναι το εξής:
Θέλουμε επιτέλους να αποτελούμε ένα πρότυπο δυτικής δημοκρατίας , όπου οι εντάσεις της κοινωνίας θα συνιστούν αντικείμενο σταθεροποιητικών διαδικασιών και θα επιλύονται από το νόμο;
Με απλά λόγια : Θέλουμε να εφαρμόζονται οι νόμοι ( έστω και αν αυτοί εκφράζουν τους ιδεολογικούς συσχετισμούς μιας συγκεκριμένης χρονικής περιόδου);
Η απάντηση σε αυτό το κομβικό ζήτημα συσχετίζεται με αυτά που έλεγε ο Κάφκα στη « Δίκη» ( στη συζήτηση ανάμεσα στον Κ. και τον ιερέα):
« Όχι είπε ο ιερέας. Δεν είμαστε αναγκασμένοι να τα θεωρήσουμε όλα αυτά σαν αληθινά , αλλά σαν αναγκαία» .
Υπό αυτή την έννοια οφείλουμε να υπακούμε στους νόμους, όχι γιατί είναι πάντοτε καλοί ή ευεργετικοί, αλλά επειδή είναι αναγκαίοι για τη διατήρηση της κοινωνικής ευταξίας ( αφού διαφορετικά θα πηγαίναμε ραγδαία στο χάος και την αναρχία).
Δυστυχώς στην πατρίδα μας η συνείδηση της νομιμότητας δεν εμπεδώθηκε σχεδόν ποτέ .
Είτε γιατί η συντηρητική παράταξη μετά τον εμφύλιο πόλεμο εφάρμοσε «το δίκαιο» με ένα μονοκομματικό και ανώμαλο τρόπο (που οδήγησε και σε πολιτειακές εκτροπές) .
Είτε γιατί η Αριστερά – επειδή τέθηκε καταρχήν υπό παρανομία- εξακολουθεί και σήμερα να πιστεύει ότι ένας βαθμός περιφρόνησης των «αστικών νόμων» μπορεί να έχει αριστερό χαρακτήρα!
Και η συζήτηση τούτη έχει και διεθνή διάσταση , αφού η ευρωπαική Αριστερά υπερασπίστηκε πολλές φορές μονοδιάστατα τα δικονομικά δικαιώματα των υπόπτων και των κατηγορουμένων , όχι όμως και των θυμάτων.
Όπως έλεγε συμβολικά ο δυσαρεστημένος αριστερός δήμαρχος μιας ιταλικής πόλης : « Δεν είναι καθόλου δεξιό να συλλαμβάνεις ένα κλέφτη» (Simone , Γιατί η Δύση δεν πηγαίνει προς τα αριστερά)!
Ποιο είναι το συμπέρασμα; ‘Η θα γίνουμε ένα σύγχρονο ευρωπαικό κράτος, εφαρμόζοντας τους ψηφισμένους νόμους!
Ή θα μεταβούμε σε ένα βαλκανικό περιβάλλον ανομίας , όπου ο καθένας θα κάνει ότι θέλει.
Και αυτό το ζήτημα πρέπει να το συζητήσουμε επειγόντως στις επερχόμενες εκλογές!
Πριν είναι πολύ αργά για τη αντιπροσωπευτική μας δημοκρατία !
Ο Καλφέλης Γρηγόρης είναι καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ
kalfelis@law.auth.gr
Πηγή : tovima.gr
