Το μεσημέρι της Μεγάλης Πέμπτης παρήγγειλα στο αγαπημένο μου καφέ, απέναντι απ’ τη δουλειά μου, «παρακαλώ, θα ήθελα τον καφέ μου κι ένα σάντουιτς με ζαμπόν, χωρίς τυρί, όπως πάντα».
Κάποιοι από τους θαμώνες του μαγαζιού με κοίταξαν με τόσο αποτροπιασμό, μα με τόσο αποτροπιασμό τον αμαρτωλό, λες και τους έκλεισα την τηλεόραση, ακριβώς τη στιγμή που έβλεπαν ο «Ιησούς από τη Ναζαρέτ».
Έτσι - μέσα στα νεύρα, επιστρέφοντας στο ραδιοφωνικό σταθμό που εργάζομαι - έκανα μια σειρά από σκέψεις, χωρίς αξιολογική σειρά, από τα όσα έχω δει-καταλάβει εσχάτως, γύρω μου.
Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλοί που ισχυρίζονται ότι κάνουν νηστεία και τηρούν τα έθιμα με ευλάβεια, «όσοι στην πατρίδα μας δεν κάνουν νηστεία είναι αμαρτωλοί» και τους περιθωριοποιούμε, που «τόλμησαν να αμφισβητήσουν τα ιερά και τα όσιά μας, οι βλάσφημοι». Σε αυτή τη χώρα, αντίστοιχα, κανείς δεν διάβασε lifestyle περιοδικά επειδή «μέσα έχουν αυτές τις ξετσίπωτες», κανείς δεν ψήφισε τα δύο μεγάλα κόμματα αφού «όλοι τους μασόνοι είναι», σε αυτή τη χώρα σχεδόν όλοι ουρλιάζουν «δεν θα τους ξαναψηφίσω ποτέ», όλα τα στραβά μόνα τους έγιναν, «μπήκε ο Διάβολος, ο εξαποδώ». (Ναι, είναι μια λέξη!).
Σε άλλη περίπτωση, για όλα φταίνε οι εξωγήινοι, όχι εμείς, ποτέ. Εμείς «έχουμε τον Θεό μας που μας σώζει», «η Ελλάς ποτέ δεν πεθαίνει», «ο Θεός είναι με τη χώρα μας». Όλοι ήξεραν τα όσα έκανε ή δεν έκανε ο τάδε λαμόγιο προφυλακισθείς, όπως και ποιοι «πρέπει να μπουν φυλακή επειδή είναι διεφθαρμένοι», οι ίδιοι δεν «λάδωσαν» και δεν «λαδώθηκαν» ποτέ, ούτε υπέπεσε στην αντίληψή τους κάποια υπόθεση διαφθοράς. Η αδικία, βλέπετε, «είναι αμαρτία, δεν τη θέλει ο Θεός».
Το μεσημέρι της Μεγάλης Παρασκευής πολλοί δεν θα φάνε κρέας, αλλά θα πλακωθούν στα ούζα και στα τσίπουρα τρώγοντας νηστίσιμα και μέσα στη ζάλη τους θα κοιτάξουν τον κώλο της σερβιτόρας που «καλή είναι, αλλά είναι από την Αλβανία». Το βράδυ, όμως, όταν ξενερώσουν, για να πράξουν το θρησκευτικό τους καθήκον, θα πάνε «στη γύρα του Επιταφίου, όλο και κάποιο κορμί θα παίζει».
Θεωρώ ότι, σε ένα μεγάλο ποσοστό, είμαστε ένα έθνος που είναι κατ’ επίφαση θρήσκο, ορθόδοξο, πιστό. Η μειοψηφία μόνο έχει εντρυφήσει στην πίστη, γνωρίζοντας επακριβώς τα της θρησκείας. Οι υπόλοιποι είναι κάλπικοι πιστοί, κατ’ επίφαση, για τα μάτια των άλλων, «επειδή έτσι πρέπει».
Δεν είναι τυχαίο ότι πάρα πολλοί εδώ στην Ελλάδα πιστεύουν ότι ο Υιός του Κυρίου έχει τη μορφή του Ρόμπερτ Πάουελ, του ηθοποιού που υποδύθηκε τον Χριστό στην τηλεοπτική μίνι σειρά ο «Ιησούς από τη Ναζαρέτ», που προβάλλεται κάθε χρόνο από τα ελληνικά κανάλια.
Ευτυχώς, το γράφω και πάλι, φυσικά και υπάρχουν πολλοί Έλληνες που δεν είναι όπως ανέφερα πιο πάνω και ξέρουν τι πιστεύουν, είναι πραγματικά θρήσκοι και όχι θρησκόληπτοι. Εν κατακλείδι, όμως, στο τέλος, το Καλό κερδίζει μόνο στις ταινίες; Δεν ξέρω, δεν έχω καταλήξει.
Σας αφήνω τώρα, αρχίζει ξανά, άλλο ένα επεισόδιο του Ιησού. Ναι, από τη Ναζαρέτ. Η οποία μοιάζει σαν χωριό της Επαρχίας μας…
Πηγή : protagon.gr
