Υπάρχει ένα σημείο που παραδίνεσαι. Ξέπνοος από εκατοντάδες συζητήσεις, αντιπαραθέσεις, αναγνώσεις άρθρων και αναλύσεων, ενδοσκόπησης, μελέτης της Ιστορίας, επαναπυροδότησης των ονείρων σου, “κρατημάτων” της λογικής σου και δικών σου δημόσιων παρεμβάσεων, φτάνεις στην στιγμή που έχεις κουράγιο για μία μόνο λέξη. Ένα ναι ή ένα όχι χωρίς επεξηγήσεις, κλείνοντας τους δρόμους της διαπραγμάτευσης, γιατί είσαι πια κομμάτια από μία διαρκή αϋπνία, μία υπερένταση μηνών, χρόνων. Χρήσιμη περίοδος. Γνωριστήκαμε καλύτερα μεταξύ μας. Ο συμπαθητικός περιπτεράς που με έσωσε δεκάδες φορές πουλώντας μου τσιγάρα μετά τα μεσάνυχτα, είναι Χρυσαυγίτης. Όχι όψιμος, πολλά χρόνια τώρα. Χαίρω πολύ! Εκείνος, με την σειρά του έμαθε έπειτα από χρόνια πως είμαι αριστερός. Χαίρω πολύ!
Ένα ξαδερφάκι μου, άνεργος οικοδόμος, φανατίστηκε σε μία κουβέντα μας και φανερώθηκε η στράτευσή του στον πολιτικό λόγο και όραμα του Καρατζαφέρη. Χαίρω πολύ! Ένας γνωστός, μεγαλοβιοτέχνης πλαστικών που τόσα χρόνια απέφευγα να ανοίξω πολιτική κουβέντα μαζί του, γιατί μού έβγαζε εκείνη την χαζοαλαζονεία του αυτοδημιούργητου και δεν ήθελα, από ευγένεια, να συγκρουστούμε –καλεσμένοι πάντα και οι δύο σε σπίτι κοινού φίλου- σίγουρος πως γουστάρει τρελά Σαμαρά, αποκαλύφτηκε προχτές, φανατικός υπέρμαχος του Σύριζα. Χαίρω πολύ!
Μια χαρά περνούσα με όλους πριν το Μνημόνιο! Δεν χρειάστηκε ποτέ να ανοίξουμε μεταξύ μας τα χαρτιά μας, δεν πλησιάσαμε ποτέ πριν τόσο κοντά στην κόψη της συγκυρίας, για να αναγκαστούμε να ζυγίσουμε τις ιδέες μας στην αρένα του δημόσιου και ιδιωτικού πολιτικού διαλόγου. Όλα ήταν θεωρητικά. Οι συμπεριφορές ανατροπής κινούνταν στην σφαίρα μιας μάλλον φιλοσοφικής συζήτησης δίχως αντικείμενο, ακίνδυνες κουβέντες μεταξύ ανθρώπων που όχι μόνο δεν ήμασταν υποκείμενα της Ιστορίας, αλλά υπήρχε μεταξύ μας και μία άτυπη συμφωνία ανοχής. Οι δεξιοί μας ανέχονταν, στο πλαίσιο της Δημοκρατίας, μας άφηναν να λέμε τις “παρλαπίπες” μας περί δικαίου, μας άφηναν να γράφουμε τα “αντιστασιακά” τραγουδάκια μας, τα αγόραζαν κιόλας, γιατί ήξεραν καλά πως είμαστε η ατραξιόν ενός συστήματος το οποίο δεν απειλείται από τέτοιες φιλολογίες, όσο οι τράπεζες, οι διεθνείς Οίκοι και οι πολιτικοί συσχετισμοί στην Ευρώπη, κρατούν γερά.
Εμείς, με την σειρά μας, κάναμε πως δεν καταλαβαίνουμε, τους αφήναμε να πιστεύουν πως μας αφήνουν, φτιάχναμε τους πυρήνες μας, τις μικρές μας “συνωμοσίες”, που περισσότερο έμοιαζαν με φιλολογικές λέσχες παρά με ακονισμένες διεκδικήσεις και έτσι, έχοντας διαχωρίσει τους ρόλους μας, όλα κυλούσαν μια χαρά στο μικρό σπίτι στο λιβάδι. Ο μαρκήσιος Ντε Σαντ μ’ έναν χίππυ, ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά, ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη κι η παρθένα με τον Σατανά. Όλα μακρινά κι ευτυχισμένα.
Τώρα, τα πράγματα σοβάρεψαν πολύ και απότομα. Και οι κρίσιμες εκλογές που έρχονται αποκάλυψαν χαρακτήρες και πρακτικές που σοκάρουν, αλλά δεν βαριέσαι, όλα για τους ανθρώπους είναι…
Πάντως θα συνεχίσω να παίρνω τσιγάρα από τον ίδιο περιπτερά και να αγαπάω φυσικά το ξαδερφάκι μου, και ίσως τώρα που έχουμε λιγότερα πράγματα να κρύψουμε μεταξύ μας (εφόσον αναγκαστήκαμε όλοι στο προσωπικό μας outing) να είναι ειλικρινές, επώνυμο πια και συνειδητό ό,τι ακολουθήσει. Ελπίζω να είναι η σύνθεση και όχι ο ανεπανόρθωτος τραυματισμός μας.
Πηγή : protagon.gr
