Στα μέσα της δεκαετίας του ’70 μετά από τις φοιτητικές εκλογές και πριν την συγκρότηση των οργάνων διοίκησης οι φοιτητικές παρατάξεις συνέτασσαν, συχνά μετά από θυελλώδη ξενύχτια αντεγκλήσεων, τις «θέσεις του φοιτητικού κινήματος». Επρόκειτο κατά κανόνα για γενικόλογες διακηρύξεις, προϊόντα φραστικών συμβιβασμών, σχεδόν αποκλειστικά γενικού πολιτικού χαρακτήρα, με τυποποιημένες φράσεις-κλισέ που είχαν παράλληλα την θαυμαστή ιδιότητα να επιδέχονται πολλαπλές ερμηνείες και έτσι να βολεύονται όλοι. Θα μπορούσα ακόμη και σήμερα για παράδειγμα να γράψω σχεδόν από μνήμης τα βασικά σημεία της απόφαση π.χ. του πρώτου πανσπουδαστικού συνεδρίου.
«Οι φοιτητές θα παλέψουν στο πλάι του λαού για Ειρήνη, Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία.. για μια Κύπρο ανεξάρτητη και αποστρατικοποιημένη.. για μια ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική..για μια δημοκρατική παιδεία που να ανήκει στον λαό…για να τιμωρηθούν παραδειγματικά όλοι οι συνεργάτες της δικτατορίας … για τον εκδημοκρατισμό των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας… για να μην πληρώνει τα βάρη της κρίσης ο λαός... ενάντια στη ληστρική εκμετάλλευση των ντόπιων και ξένων μονοπωλίων… για.. ενάντια…όχι…».
Ελάχιστη σημασία είχαν όλα αυτά. Η συγκρότηση των οργάνων γινόταν με βάση τα κεντρικά παζάρια των κομματικών νεολαιών και των ίδιων των κομμάτων και η ζωή τραβούσε το δρόμο της. Αυτά σκεφτόμουν διαβάζοντας την «προγραμματική συμφωνία» των τριών κομμάτων που απαρτίζουν τον κυβερνητικό συνασπισμό. Ένα κακοφτιαγμένο κολάζ προτάσεων καλοσύνης προς την κοινωνία και αυστηρότητας προς τις επικεφαλίδες των άλυτων προβλημάτων. Ωραία πράγματα με τα οποία δύσκολα μπορείς να διαφωνήσεις κι άλλο τόσο δύσκολα μπορείς να εμπιστευτείς την αξιοπιστία τους. Πολύ περισσότερο όταν ξέρεις ότι θα πρέπει να έχουν τη δύναμη να πείσουν εκτός από σένα και αυτούς με τους οποίους θα διαπραγματευτείς.
Διαβάστε μερικά από αυτά: «Όχι απολύσεις στο δημόσιο. Όχι άλλες μειώσεις μισθών και συντάξεων, όχι άλλοι φόροι. Διεύρυνση της φορολογικής βάσης, ταυτόχρονα με τη σταδιακή μείωση φόρων και ασφαλιστικών εισφορών, πάταξη της φοροδιαφυγής και της παρα-οικονομίας. Επέκταση του επιδόματος ανεργίας για ένα ακόμα χρόνο (1+1) από κοινοτικούς πόρους. Εκσυγχρονισμός και εξυγίανση των συνεταιρισμών. Διαμόρφωση εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης της χώρας με νέο αναπτυξιακό και παραγωγικό πρότυπο. Ενίσχυση όλων των παραδοσιακών συμμαχιών της Ελλάδας και αναζήτηση νέων…».
Συνθήματα και γενικότητες.
Ξαναδιαβάζω χαμογελώντας στο προοίμιο πως θα σχηματιστεί μια «μικρή, λειτουργική και επιτελικού χαρακτήρα» κυβέρνηση. Πρέπει να πρόκειται για το πιο γρήγορο πολιτικό αυτογκόλ χωρίς καμιά απολύτως πίεση κακών Γερμανών ή τροικανών. Οι ευχές για επιδόματα ανεργίας και αποκατάσταση αδικιών προϋποθέτουν κοινοτικούς πόρους που μάλλον δεν θα υπάρξουν είτε ισοδύναμα μέτρα που μάλλον δεν θα βρεθούν.
Η «προγραμματική συμφωνία» έχει δυστυχώς μικρή πολιτική αξία. Δεν γράφτηκε για να χρησιμεύσει σαν βάση ενός τεκμηριωμένου προγράμματος ανασυγκρότησης. Δεν είναι plan A. Είναι ένας προχειρογραμμένος κατάλογος, μια συρραφή λεονταρισμών και ευχών των προεκλογικών προγραμμάτων. Ήταν υποχρεωμένοι να κάνουν μια κυβέρνηση και κάτι έπρεπε να γραφεί. Μια μικρή εξαίρεση είναι ίσως οι προτάσεις εξυγίανσης και αλλαγών στο πολιτικό σύστημα. Αρκετές ζόρικες διατυπώσεις μοιάζουν με τσουλήθρες εγκατάλειψης που ίσως τρέξουν να χρησιμοποιήσουν οι δύο απρόθυμοι κυβερνητικοί εταίροι όταν τα πράγματα παρασφίξουν. Σε αυτό άλλωστε προδιαθέτει και ο τρόπος που συγκροτήθηκε το κυβερνητικό σχήμα.
Δεν είναι και έκπληξη όλα αυτά. Κάπως έτσι θα έρχονταν τα πράγματα. Από εκλογικό αποτέλεσμα αποφυγής του χειρότερου προέκυψαν. Κάποιος κερδισμένος χρόνος όπως έγραψαν τα αγγλόφωνα μέσα. Χρόνος για τον ΣΥΡΙΖΑ ώστε να προετοιμάσει τα εσωτερικά του φροντιστήρια πολιτικής προσαρμογής απολαμβάνοντας παράλληλα την αναπαυτική πολυθρόνα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κάποιος χρόνος για τον εύθραυστο κυβερνητικό συνασπισμό να παζαρέψει μια διετή ανάσα. Κάποιες ελπίδες ότι κάτι προς το καλύτερο μπορεί να αλλάξει στο μεταξύ στην Ευρώπη. Και βλέπουμε (που λέει ο λόγος)...
Πηγή : protagon.gr
