Άρθρο του Δημήτρη Δανίκα για το "ΒΗΜΑ"
Υπάρχει ελπίδα; Φυσικά. Γιατί είμαστε ό,τι σκεφτόμαστε. Και ό,τι σκεφτόμαστε είμαστε ό,τι ονειρευόμαστε. Τόσο απλά! Ονειρεύεσαι τούβλα, λουτροκαμπινέδες, διαμερίσματα, αμάξια κα εξοχικά; Ε, τότε θα χωθείς σε ένα χρεοκοπημένο τάφο μέχρι τ' αυτιά. Το American dream σε αφόπλισε εσωτερικά. Σε έκανε να βλέπεις και να λιγουρεύεσα όνειρα καταναλωτικά.
Σκέψου διαφορετικά. Ας πούμε για τα παιδιά. Αν δηλαδή ομαδικά και μαζικά απαιτήσεις και αγωνιστείς για μια Παιδεία χωρίς χαλκά. Χωρίς δηλαδή όλα αυτά τα ισοπεδωτικά. Που εξωτερικά μοιάζουν δημοκρατικά. Στο βάθος όμως είναι αυταρχικά και αντιδημιουργικά. Τι θέλω να πω; Κάτι εντελώς λογικό. Πρώτο λοιπόν. Να υιοθετήσουμε το εκπαιδευτικό καθεστώς μιας χώρας ευρωπαϊκής. Ας πούμε της Δανίας. Να περάσουν από κόσκινο όλοι οι δάσκαλοι και οι καθηγητές της Πρωτοβάθμιας και της Δευτεροβάθμιας Παιδείας. Από εκεί αρχίζει να φυτρώνει ο σπόρος. Από εκεί η παρακαταθήκη των σημερινών για το μέλλον των παιδιών. Από εκεί η Ελλάδα των καλύτερων εποχών. Από εκεί θα προκύψουν οι στάχτες ή το χρυσάφι των αυριανών πολιτών. Από εκεί οι πρωταθλητές ή οι μεταξεταστέοι. Αφού λοιπόν περάσει από κόσκινο το διδακτικό προσωπικό, τότε να διπλασιαστούν οι αμοιβές των καθηγητών και να πολλαπλασιαστούν οι απαιτήσεις των γονιών. Είσαι άριστος; Τότε αξίζεις. Είσαι λουφαδόρος και επί της ουσίας αναλφάβητος; Τότε έξω από εδώ. Ταυτόχρονα να δημιουργηθούν πρότυπα σχολεία. Γιατί όλα τα δάχτυλα δεν είναι ίδια. Γιατί κάθε χώρα, κάθε καθεστώτος, οδηγείται από τους προκομμένους, τους μορφωμένους, τους ανήσυχους και τους ψαγμένους. Οσο περισσότερο στρώνεις τον κώλο σου στα γράμματα και την έρευνα, τόσο περισσότερες πιθανότητες ανάτασης έχει αυτή η χώρα. Παράλληλα μ' αυτό να δημιουργηθούν ερευνητικά κέντρα, να ανακαινιστούν τα σχολεία και να εκσυγχρονιστούν τα τεχνολογικά εργαλεία. Ετσι, τέρμα τα φροντιστήρια. Ετσι, τέρμα η ανυποληψία. Ετσι, τέρμα η απροσμέτρητη απαισιοδοξία. Κι αν αντιδράσει το κατεστημένο των εκπαιδευτικών φορέων; Να σου πω τι προτείνω εγώ. Φυσικά Δημοψήφισμα για να αποφασίσει ο Λαός. Και από που θα βρούμε λεφτά τώρα που η χώρα δεν έχει να δώσει ούτε για βιβλία σχολικά; Πλάνη. Εχει και παραέχει. Από τους πέτσινους δημόσιους οργανισμούς. Από τους παχυλούς μισθούς. Απ' όλα αυτά που σπαταλήθηκαν και σπαταλώνται χωρίς να επενδύουμε τίποτα στο Αύριο για τα σημερινά μικρά παιδιά. Μπορούν να γίνουν όλα αυτά; Μα βέβαια. Αρκεί να το θέλουμε και να αγωνιστούμε αληθινά. Ονειρεύομαι θα μου πεις. Ονειρεύομαι, θα σου πω. Αλλά χωρίς όνειρα άντε γεια
Πηγή : tovima.gr
