Άρθρο του Θεόδωρου Ν.Κρίντα
Το πρώτο θέμα σε όλα τα ΜΜΕ, τοπικά, ευρωπαϊκά και παγκόσμια προφανώς είναι η ανταλλαγή του Ελληνικού Δημοσίου Χρέους, μέσω της Συμμετοχής του Ιδιωτικού Τομέα, το γνωστό σε όλους πια PSI.
H Ελλάς πρόκειται να αντιμετωπίσει ένα τεράστιο πρόβλημα αναχρηματοδότητησης τον προσεχή Μάρτιο αν η συμφωνία πακέτο δεν κλείσει άμεσα.
Για την ακρίβεια αν δεν έχει κλείσει τη στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές. Αλλά το πιο σημαντικό από όλα παραμένει το πραγματικό γεγονός: Η χώρα έχει περίπου 50 δισ. ευρώ το χρόνο έσοδα από τη φορολογική της βάση και δημιουργεί έξοδα πάνω από 65 δισ. ευρώ (συμπεριλαμβανομένων και των τόκων - που βεβαίως ανακεφαλαιοποιούνται).
Προφανώς και η κατάσταση αυτή είναι μη διατηρήσιμη, ιδιαίτερα όταν γίνεται αντιληπτό ότι δεν υπάρχουν σοβαρές ελπίδες για αύξηση των εσόδων με δεδομένες τις τρέχουσες συνθήκες.
Ποιος είναι λοιπόν ο μόνος δρόμος εξόδου; Μία ελληνίδα νοικοκυρά γνωρίζει την απάντηση.
Τα έξοδα πρέπει να πέσουν τόσο ώστε να φτάσουν το επίπεδο των εσόδων. Είναι ακριβώς τόσο απλό. Ονομάζεται επίσεις και "ισοσκελισμένος προϋπολογισμός", μια έννοια παντελώς άγνωστη για πάρα πολλά χρόνια.
Έτσι βρισκόμαστε και πάλι πίσω ακριβώς στο σημείο από όπου ξεκινήσαμε. Η χώρα μας πρέπει να αναχρημοτοδοτήσει το χρέος της, οι αγορές δεν είναι διατεθειμένες να τη βοηθήσουν σε αυτή και οι τελευταίοι εναπομείναντες δανειστές - δηλαδή η τρόϊκα - ζητά ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα για δημοσιονομική σταθεροποίηση (άλλη μια έκφραση για να πεις το προφανές) διαμέσου αυξημένων εξαγωγών, μικρότερης κατανάλωσης, πωλήσεων περιουσιακών στοιχείων και σοβαρής μείωσης δαπανών.
H Ελλάς πρόκειται να αντιμετωπίσει ένα τεράστιο πρόβλημα αναχρηματοδότητησης τον προσεχή Μάρτιο αν η συμφωνία πακέτο δεν κλείσει άμεσα.
Για την ακρίβεια αν δεν έχει κλείσει τη στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές. Αλλά το πιο σημαντικό από όλα παραμένει το πραγματικό γεγονός: Η χώρα έχει περίπου 50 δισ. ευρώ το χρόνο έσοδα από τη φορολογική της βάση και δημιουργεί έξοδα πάνω από 65 δισ. ευρώ (συμπεριλαμβανομένων και των τόκων - που βεβαίως ανακεφαλαιοποιούνται).
Προφανώς και η κατάσταση αυτή είναι μη διατηρήσιμη, ιδιαίτερα όταν γίνεται αντιληπτό ότι δεν υπάρχουν σοβαρές ελπίδες για αύξηση των εσόδων με δεδομένες τις τρέχουσες συνθήκες.
Ποιος είναι λοιπόν ο μόνος δρόμος εξόδου; Μία ελληνίδα νοικοκυρά γνωρίζει την απάντηση.
Τα έξοδα πρέπει να πέσουν τόσο ώστε να φτάσουν το επίπεδο των εσόδων. Είναι ακριβώς τόσο απλό. Ονομάζεται επίσεις και "ισοσκελισμένος προϋπολογισμός", μια έννοια παντελώς άγνωστη για πάρα πολλά χρόνια.
Έτσι βρισκόμαστε και πάλι πίσω ακριβώς στο σημείο από όπου ξεκινήσαμε. Η χώρα μας πρέπει να αναχρημοτοδοτήσει το χρέος της, οι αγορές δεν είναι διατεθειμένες να τη βοηθήσουν σε αυτή και οι τελευταίοι εναπομείναντες δανειστές - δηλαδή η τρόϊκα - ζητά ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα για δημοσιονομική σταθεροποίηση (άλλη μια έκφραση για να πεις το προφανές) διαμέσου αυξημένων εξαγωγών, μικρότερης κατανάλωσης, πωλήσεων περιουσιακών στοιχείων και σοβαρής μείωσης δαπανών.
Βέβαια, όταν το ζητούμενο είναι η μείωση των δαπανών, θα πρέπει να θεωρείται δεδομένος ο περιορισμός των κονδυλίων για κοινωνική πολιτική, των συντάξεων και των μισθών στο δημόσιο τομέα κατ' ελάχιστο.
Ουσιαστικά όμως, σε μια χώρα όπως η δική μας, όπου ο δημόσιος τομέας αντιπροσωπεύει το 60% του ΑΕΠ, τέτοιοες εξελίξεις θα επηρεάσουν γρήγορα το σύνολο της οικονομίας και θα οδηγήσουν σε συντήρηση αν όχι βάθυνση της ύφεσης. Ο πόνος και η ανασφάλεια είναι τα άμεσα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής, αλλά η οικονομία δεν θα ξεκινήσει να αναπτύσσεται και πάλι αν δε λάβει χώρα ένας τεράστειος χρηματοοικονομικός μετασχηματισμός.
Όμως για να επιτύχει μια τέτοια μέγα-μεταστροφή η Ελλάδα χρειάζεται ΟΡΑΜΑ. Μέχρι στιγμής οι αυξημένες κυβερνητικές δαπάνες και η συνεχής αυξανόμενη έκθεση σε εξωτερικό δανεισμό ήταν η βάση της "οικονομικής" μας ανάπτυξης.
Μια λανθασμένη βάση που οδήγησε σε μια μη διατηρήσιμη οικονομία στηριγμένη στη ζήτηση με χαμηλή παραγωγικότητα και παραγωγή. Αυτές οι πρακτικές τελείωσαν βίαια όταν οι αγορές, αυτές που για χρόνια χρηματοδοτούσαν την ανάπτυξη, θεώρησαν ότι η αναχρηματοδότηση είναι εξαιρετικά επισφαλής και στους παλαιούς επενδυτές ζητήθηκε να πάρουν μεγάλες ζημιές για να βοηθήσουν να γίνει και πάλι η χώρα μας χρηματοοικονομικά βιώσιμη.
Η Ελλάς χρειάζεται ένα όραμα. Χρειάζεται να ξέρει που κατευθύνεται. Και βεβαίως χρειάζεται ηγεσία. Όχι άλλες ψεύτικες ελπίδες για εύκολες και "μαγικές" λύσεις.
Ένα λανθασμένο χρηματοοικονομικό μοντέλο απέτυχε και ένα νέο βασισμένο σε ρεαλιστικές υποθέσεις και σκληρή δουλειά πρέπει να το αντικαταστήσει άμεσα. Έτσι, αυτές οι μέρες δεν θα είναι οι τελευταίες της Πομπηίας...
* Ο Θεόδωρος Ν. Κρίντας είναι Διευθύνων Σύμβουλος της Attica Wealth Management ΑΕΔΑΚ
