«ΠΟΙΟΣ φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;» ρωτούσε ο Εντουαρντ Αλμπι στο πιο διάσημο θεατρικό του. Το ερώτημα δεν είχε πραγματική σχέση με τη βρετανίδα συγγραφέα. Αποτελούσε ειρωνικό σχόλιο στον αλληλοσπαραγμό ενός ζευγαριού επί σκηνής.
ΚΑΘΩΣ ξημερώνει μια δεύτερη μετεκλογική Δευτέρα σε οκτώ εβδομάδες, θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί με ανάλογο τρόπο: «Ποιος φοβάται τον ΣΥΡΙΖΑ;». Ετσι λέγεται το έργο που βλέπουμε.
ΕΡΩΤΗΜΑ: Βγαίνει η κοινοβουλευτική αριθμητική; Βγαίνει. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ αθροίζουν πάνω από 160 βουλευτές. Ετερο ερώτημα: Αποτυπώνει το αποτέλεσμα μια κοινωνική πλειοψηφία; ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ - τρεις δυνάμεις που αυτοπροσδιορίζονται ως φιλευρωπαϊκές - αθροίζουν ένα ποσοστό κοντά στο 45%. Από το 1974 η Ελλάδα έχει κυβερνηθεί και με μικρότερο ποσοστό, και μάλιστα από ένα κόμμα. Αρα τρία κόμματα - που αντανακλούν ευρύτερο κοινωνικό και πολιτικό κόμμα - φθάνουν και περισσεύουν.
ΠΑΡ' ΟΛΑ αυτά, ένας μόνο πολιτικός αρχηγός θέλει να κυβερνήσει. Είναι ο Αντώνης Σαμαράς. Οι άλλοι θέλουν και τον ΣΥΡΙΖΑ. Με άλλοθι ότι και το κόμμα του Τσίπρα δηλώνει πως επιθυμεί την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ. Ωστόσο είναι προφανές ότι η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμία σχέση με το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ. Και ότι αυτοί που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ είναι σε γραμμή ρήξης με τις πολιτικές του Μνημονίου. Εδώ δεν παίζουμε με τις λέξεις. Παίζουμε με τη μοίρα της χώρας. Το ένα τρίτο - αν αθροίσει κανείς και το ΚΚΕ - των ψηφοφόρων είναι διατεθειμένο να πάει τη διαπραγμάτευση με την Ευρώπη στα άκρα, ό,τι συνέπειες και αν έχει αυτό.
ΜΕ απλά λόγια, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε οι ψηφοφόροι του μπορούν να ενσωματωθούν στη λογική μια κυβέρνησης συνευθύνης - όπως την ορίζει ο γλωσσοπλάστης Ευάγγελος Βενιζέλος. Το θέμα είναι αν οι υπόλοιποι θα σταματήσουν να κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους. Είναι προφανές ότι η χώρα είναι κομμένη στα δύο. Και ότι οι δυνάμεις που πιστεύουν στο ευρωπαϊκό πεπρωμένο της χώρας θα πρέπει να συγκροτήσουν μια κυβέρνηση που τα επόμενα δύο χρόνια θα περάσει δύσκολα. Γιατί στη Βουλή, στο πεζοδρόμιο και στα πλατό της τηλεδημοκρατίας θα συναντήσει την ισχυρή αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή θα πρέπει να καμφθεί με πολιτικούς όρους. Αλλά και να αποτελέσει ισχυρό επιχείρημα της κυβέρνησης των Αθηνών απέναντι στους ξένους εταίρους μας για την παράταση ή, κατά το δυνατόν, την αναθεώρηση του Μνημονίου, αλλά και για ένα γενναίο νέο πακέτο χρημάτων ώστε να ξαναπάρει μπροστά η χώρα.
ΑΝ η εμμονή να μπει ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση υποκρύπτει μικροπολιτικό υπολογισμό, τότε κλάψ' τα, Χαράλαμπε. Το να ζητάνε Βενιζέλος και Κουβέλης μετά την 6η Μαΐου να μπει ο Τσίπρας στην κυβέρνηση οδήγησε στις εκλογές της 17ης Ιουνίου. ΔΗΜΑΡ και ΠΑΣΟΚ μίκρυναν, ο ΣΥΡΙΖΑ γιγαντώθηκε. Μπορεί κανείς να υποθέσει τι θα γίνει αν πάμε σε τρίτες εκλογές. Το αίτημα να συμμετάσχει ο ΣΥΡΙΖΑ σε κυβερνητικό σχήμα θα μπορούσε να εκφράζει έναν φόβο διακυβέρνησης. Αλλοι φοβούνται τα ύψη και άλλοι το σκοτάδι. Μήπως ΔΗΜΑΡ και ΠΑΣΟΚ φοβούνται να αναλάβουν τις τύχες της χώρας;
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Πλειοψηφία βρήκαμε. Αρχηγούς ψάχνουμε. Εκτός αν πρόκειται για ελιγμό - δηλαδή για πολιτικό θέατρο που θα έχει κατάληξη ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Πηγή : tanea.gr
