Καθόλου δεν πρωτοτύπησαν οι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ φωνάζοντας προχθές στη Βέροια το σύνθημα «Κάτω η χούντα του Καραμανλή». Ούτε το μυαλό τους χρειάστηκε να καταπονήσουν ούτε να δαπανήσουν χρήματα καταφεύγοντας σε διαφημιστικές ευκαιρίες, επιτήδειες στην κατασκευή σλόγκαν. Το σύνθημα το βρήκαν έτοιμο και το υιοθέτησαν με μια μικρή αλλαγή στο τέλος του: «Κάτω η χούντα του ΠΑΣΟΚ» φώναζαν με πάθος οι της Ν.Δ. ενόσω οδεύαμε προς τις εκλογές του 2004. «Κάτω η χούντα του Καραμανλή» φωνάζουν τώρα με το ίδιο πάθος οι του ΠΑΣΟΚ. Το γεγονός ότι οι περισσσότεροι φωνασκούντες είναι μιας ηλικίας που δεν τους επιτρέπει να έχουν μνήμη της δικτατορίας δεν αποτελεί άλλοθι για κανέναν· οι ανιστόρητοι δεν είναι αθώοι.
Προς τιμήν τους, οι αρχηγοί των δύο κομμάτων δεν συμφωνούν με το χουντολόγο κοινό τους (αντίθετα, προ ετών, ο κ. Βουλγαράκης, ως υπουργός Πολιτισμού, είχε υιοθετήσει ενθουσιωδώς το χυδαίο σεξιστικό σύνθημα των γαλάζιων φοιτητών κατά του κ. Παπανδρέου). Η άρνησή τους εντούτοις να υιοθετήσουν τέτοια επικινδύνως βλακώδη συνθήματα έχει την ίδια παιδαγωγική αποτελεσματικότητα με τις από μεγαφώνων προτροπές προς τους οπαδούς των ομάδων να πάψουν να εξαπολύουν υβριστικά «τραγουδάκια». Οι οπαδοί, κομμάτων ή συλλόγων, μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνουν και ξανά προς τις ύβρεις τραβούν. Κατά βάθος γνωρίζουν ότι ακόμα και όταν αντιδρούν οι ηγέτες τους, δεν θέλουν δα και να τους φιμώσουν, ιδίως αν τα συνθήματα, όσο ακραία, λειτουργούν συσπειρωτικά και ενισχύουν τον κομματικό πατριωτισμό.
Ακριβώς ο κομματικός πατριωτισμός είναι ο παραγωγός και διακινητής συνθημάτων τα οποία, παρά την προσωπίδα του φλογερού πάθους για τη δημοκρατία που φορούν, αδυνατούν να κρύψουν τη βαθιά αντιδημοκρατικότητά τους: Ο πιστός του ενός ή του άλλου κόμματος εξουσίας διαπαιδαγωγείται έτσι ώστε να ταυτίζει την παράταξή του με τη δημοκρατία, την αλήθεια και το έθνος, να θεωρεί δε μιάσματα και εχθρούς της πατρίδας τους κομματικούς αντιπάλους. Για τον κομματικό πιστό η δημοκρατία υπάρχει για να απολαμβάνει ο ίδιος κατ’ αποκλειστικότητα τα δωρήματά της. Για τούτο και το κράτος αντιμετωπίζεται σαν λάφυρο από τους εναλλασσόμενους στα ηνία του, σαν μια λεία που πρέπει να τη γευτούν μόνοι οι «σύντροφοι», κατ’ αναλογία με την ισχύ τους βέβαια. Με τέτοια «κοσμοαντίληψη», λογικό είναι το ότι ο φανατικός κομματικός οπαδός θεωρεί «εκτροπή της δημοκρατίας», «χούντα» ή οτιδήποτε άλλο μια διακυβέρνηση που απομακρύνει τον ίδιο από τη λεία, από το λάφυρο. Στά μάτια του, η δημοκρατία δικαιούται να έχει ένα και μόνο χρώμα: το χρώμα του κόμματός του. Είναι «αντικαθεστωτικός» επειδή ονειρεύεται το δικό του καθεστώς.
