Άρθρο του Γιώργου Λακόπουλου για το protagon.gr
«Τα αποτελέσματα δεν θα φανούν άμεσα» έλεγε από ραδιοφώνου κυβερνητικός αξιωματούχος για την απόφαση του Γιούρογκρουπ. Άλλος υπουργός την ανήγαγε σε λυτρωτική εξέλιξη. Και αυτό το «γαϊτανάκι της επιτυχίας», μάλλον θα τραβήξει κι άλλο- μέρες που είναι. Τι θέλουν να πουν οι ποιητές; Για ποια αποτελέσματα μιλούν, για ποια λύτρωση και πότε ακριβώς θα φανούν; Σε ένα χρόνο; Σε δυο; Σε δέκα; Θα ήταν χρήσιμο να δοθεί μια απάντηση από όσους θεωρούν ότι η διευθέτηση του ελληνικού χρέους θα καταλάβει περίλαμπρη θέση στην ελληνική ιστορία.
Δεν δίδεται γιατί ξέρουν ότι δεν υπάρχει τέτοια απάντηση. Για παράδειγμα ακόμη και οι απόρρητες εκθέσεις της τρόικας, που δημοσιεύθηκαν τελευταία, προβλέπουν ότι ανάπτυξη στην Ελλάδα πριν την παρέλευση δύο ετών δεν πρόκειται να υπάρξει. Περιττό να πούμε ότι οι διαβεβαιώσεις του πρώην Πρωθυπουργού για πρωτογενές πλεόνασμα μερικών δις ευρώ κατά το 2012, μόνο ως ανέκδοτο ισχύουν. Ένα από τα πολλά ανέκδοτα εκείνης της περιόδου.
Ας δεχθούμε όμως ότι τηρούμενων όλων των συναφών προϋποθέσεων από το 2014 αρχίζει η πραγματική ανάσα για την ελληνική οικονομία. Μέχρι τότε τι γίνεται, αδέρφια; Τι θα γίνουν οι άνεργοι, δεδομένου ότι η ανεργία δεν έπιασε ακόμη ταβάνι; Τι θα γίνουν η δημόσια υγεία και η δημόσια παιδεία που συνεχίζουν να επιδεινώνονται; Τι θα γίνει η κοινωνική πρόνοια που σχεδόν εξαφανίζεται; Τι θα γίνουν οι συντάξεις και οι μισθοί που εξαϋλώνονται; Τι θα γίνουν οι φόροι που συνεχώς επεκτείνονται; Τι θα γίνει η ασφάλεια και η αστυνόμευση που δεν υφίστανται καν σε πολλές επιπτώσεις;
Μπορεί κανείς να απαριθμήσει πολλά ερωτήματα στα οποία οι αρμόδιοι δεν θέλουν να δώσουν απαντήσεις. Ενίοτε γιατί δεν συνάδουν με το φωτοστέφανο που φιλοτεχνούν για τον εαυτό τους. Ας δεχθούμε ότι εκεί που έφτασαν τα πράματα αυτό που αποφάσισε το Γιούρογκρουπ ήταν το καλύτερο δυνατό. Και μάλλον έτσι είναι. Το άλλο ήταν η άμεση χρεωκοπία. Και ας συμφωνήσουμε ότι η ανάκαμψη χρειάζεται χρόνο. Λογικά ακούγονται. Και θα μπορούσε να τα προϋπογράψει κάνεις. Αλλά με δυο προϋποθέσεις για τις οποίες δεν ακούγεται λέξη.
Πρώτη προϋπόθεση. Ποιος εγγυάται ότι θα υπάρχει ανάπτυξη έστω σε βάθος χρόνου; Δηλαδή με ποιο συγκεκριμένο μέτρο την επιδιώκουν; Πόσες φορές οι ίδιοι μηχανισμοί την προέβλεψαν και οι ίδιοι άνθρωποι την προπαγάνδισαν, αλλά αντί για ανάκαμψη προέκυψε επιδείνωση; Μήπως και με το πρώτο Μνημόνιο δεν έλεγαν ότι σε τρία χρόνια καθαρίζουμε; Συνεπώς για να γίνει δεκτός αυτός ο ισχυρισμός πρέπει τεκμηριωθεί με συγκεκριμένο τρόπο. Με συγκεκριμένα κονδύλια για συγκεκριμένα προγράμματα ανάπτυξης. Και προς το παρόν το μόνο που τεκμηριώνεται είναι ότι οι δανειστές θα πάρουν οπωσδήποτε τα λεφτά τους με τους τόκους. Τα υπόλοιπα παίζονται. Άρα δεν είναι θέμα χρόνου. Είναι κουβέντες στον αέρα. Αν υπήρχαν πράξεις και πραγματικά σχέδια ασφαλώς και θα έπρεπε να δώσουμε χρόνο. Αλλά εφόσον η ανάπτυξη επαφίεται σε τόσους αστάθμητους παράγοντες και τόσες μεταβλητές καταλήγουν στο «ζήσε Μαύρε μου να φας το Μάη τριφύλλι». Ας κάνουν κάτι χειροπιαστό λοιπόν σε αυτό το μέτωπο αν θέλουν να γίνουν πιστευτοί. Κάτι περισσότερο από αυτάρεσκες δηλώσεις υπουργών.
Δεύτερη προϋπόθεση. Ακόμη και είναι βέβαιη η μέλλουσα ανάπτυξη- σε δυο, τρία χρόνια δηλαδή- τι θα γίνει εν τω μεταξύ με αυτούς που πληρώνουν τώρα το κόστος του πρώτου Μνημονίου; Δηλαδή αυτοί που απολύονται, αυτοί που μένουν άστεγοι, οι νέοι που δεν βρίσκουν δουλειά, όσοι δεν βρίσκουν ανταπόκριση στο καθημερινό πρόβλημά τους, όσοι κλείνουν την επιχείρησή τους, όσοι δεν μπορούν να επιβιώσουν στοιχειωδώς; Τι θα κάνουν όλοι αυτοί μέχρι να αλλάξουν τα πράγματα; Θα περάσουν σε κατάσταση χειμερίας νάρκης και θα περιμένουν να έλθει η ανάπτυξη για να ξεκινήσουν πάλι τη ζωή τους; Η θα τρώνε στατιστικές και συμφωνίες; Ο μακαρίτης ο Γεννηματάς έλεγε ότι για τον άνεργο η ανεργία είναι 100%- τα γενικά ποσοστά δεν τον ενδιαφέρουν. Ας σταματήσουν λοιπόν να αραδιάζουν αριθμούς για ύψος κουρέματος, διαμόρφωση χρέους και εξέλιξη δημοσιονομικών μεγεθών. Αυτά είναι για τους τεχνικούς. Για τους πολιτικούς προέχει να δουν το σημερινό πρόβλημα του πολίτη και να τον πείσουν ότι κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για τον ανακουφίσουν.
Προς το παρόν δεν το κάνουν. Και αρκεί ένα μόνο παράδειγμα: η ανεξέλικτη διαμόρφωση των τιμών. Ενώ ισχυρίζονται ότι εφαρμόζουν πρόγραμμα εσωτερικών υποτίμησης, το εφαρμόζουν αποκλειστικά στις αμοιβές και τις δημοσιές παροχές. Για τις τιμές δεν κάνουν τίποτε. Η μάλλον κάνουν. Το ίδιο το κράτος δίνει το σύνθημα της ανόδου τους, αν ληφθεί υπόψη ότι η ΔΕΗ αύξησε τα τιμολόγια της κατά 12%
Συμπέρασμα: Η απόφαση του Γιούρογκρουπ για το χρέος έχει φυσικά την αξία της και θα κριθεί κατά την εφαρμογή της. Αλλά δεν προσφέρεται ούτε για αυτοεπαίνους, ούτε για επικοινωνιακό μπαλαμούτι. Και κυρίως δεν λύνει το άμεσο πρόβλημα εκατομμυρίων ανθρώπων. Τα πράγματα είναι δύσκολα και θα δυσκολέψουν ακόμη περισσότερο για όλο και μεγαλύτερη μερίδα πληθυσμού. Και αυτή τη φόρα δεν μασάνε «επιτυχίες» σαν αυτές που είχαν οδήγησε προ καιρού στο θλιβερό θέαμα οι υπουργοί να χειροκροτούν στο υπουργικό συμβούλιο τον τότε πρωθυπουργό. Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, λοιπόν. Εντάξει με τη συμφωνία, έκλεισε και μπράβο τους. Με τα υπόλοιπα τι θα γίνει;
Πηγή : protagon.gr
