Ναι, όντως, όλοι το ξέρουμε ότι η Ελλάδα δεν παράγει. Ούτε καν τα απαραίτητα, ούτε τα βασικά, όλα απέξω έρχονται, από τη γειτονιά μας κι ακόμη πιο μακριά. Υπήρχε όμως μια εποχή, υπήρχε ένας τομέας, όπου η χώρα μας έβαζε τα γυαλιά στην οικουμένη. Μιλάω για την περίοδο του μεσοπολέμου και την καλλιέργεια χασίς. Ως την ώρα που έβαλε το στοπ ο Μεταξάς, υπερδύναμη ήταν η μαμά πατρίδα και το προϊόν της χάλαγε κόσμο.
Τα θυμήθηκα όλα αυτά τώρα που ήτανε να περάσει απ’ τη Βουλή ο νόμος για τη χρήση ναρκωτικών, αλλά είχε προτεραιότητα το PSI, πήραν ύστερα σειρά οι εκλογές, μπήκε σε δρόμο η εκλογή Βενιζέλου και πήγαν πίσω τα “ασήμαντα” ζητήματα. Για ένα σωρό κόσμο βέβαια είναι ιδιαιτέρως σημαντικά, αλλά η κοινή γνώμη δεν τρέφεται με παραμύθια πίσω από τα κάγκελα.
Να μην τα πολυλογώ, αναζήτησα βοήθεια στην βιβλιοθήκη μου και στο εμβριθές πόνημα “La croisière du hachich” (Grasset, 1933) του Γάλλου τυχοδιώκτη Henry de Monfreid. Εκεί λοιπόν, περιγράφεται η παλαβή οδύσσεια του συγγραφέα από το Τζιμπουτί στην Ελλάδα κι από την Ελλάδα στην Αίγυπτο, παρέα με ένα φορτίο 400 οκάδων πρώτης ποιότητος χασίς. Αγορασμένο από το χωρίον Στενό, ολίγα χιλιόμετρα έξω από την Τρίπολη.
Οι λεπτομέρειες του ταξιδιού και της διαπραγμάτευσης είναι εξόχως γαργαλιστικές, όπως και οι συναντήσεις του de Monfreid με τους μεσάζοντες και τους παραγωγούς. «Oλα τα αγροκτήματα στην περιοχή της Τρίπολης καλλιεργούσαν χασίς», γράφει σε κάποιο σημείο του βιβλίου, προσθέτοντας χαρακτηριστικά: «Κάθε κτηματίας διέθετε ειδικό σήμα για το προϊόν του, ενώ η ποιότητα καθοριζόταν ανάλογα με τη χρονιά όπως στο κρασί.» Για την ιστορία το αγρόκτημα στο Στενό, είχε για σήμα τον ελέφαντα.
Χώρα υποδοχής; Μα φυσικά η Αίγυπτος, οι φελάχοι της οποίας ντουμάνιαζαν πρωί βράδυ. Με πληθυσμό μερικών εκατομμυρίων ψυχών, χρειάζονταν ετησίως 20 με 25 τόνοι χασίς για να διατηρείται η κοινωνική ειρήνη. Και όπως σημειώνει ο de Monfreid, τόσο το εμπόριο όσο και το παραεμπόριο της ψυχοτρόπου ουσίας πέρναγαν από τα χέρια των εξαιρετικά προκομμένων Ελλήνων.
Και πώς το χάσαμε παρακαλώ τέτοιο κελεπούρι; Η απάντηση έρχεται στο τέλος της μυθιστορίας. Σύμφωνα με τον συγγραφέα, η Βρετανία υπέδειξε στην Ελλάδα να απαγορεύσει την τόσο προσοδοφόρο καλλιέργεια γιατί ήθελε να την μεταφέρει αποκλειστικά και μόνο στις αποικίες της. Στην Ινδία συγκεκριμένα, που άρχισε τότε να παράγει χασίς για κόσμο και κοσμάκη. Κι έτσι οι Ελληνες εξετέλεσαν τις εντολές των ξένων, λαμβάνοντας μια πενιχρή αποζημίωση, πλήθος συμβουλών και φιλικά χτυπήματα στην πλάτη. Οποιαδήποτε ομοιότητα με σύγχρονες καταστάσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι απολύτως συμπτωματική.
Πηγή : protagon.gr
